Elize

Hoofdstuk 2

Ik loop over het strand. Het zand is lekker warm onder mijn voeten.
'Elize!' Roept mijn moeder. 'Wacht je wel even op ons?'
Ik blijf staan en draai me om. Mijn ouders komen net over het pad tussen de duinen naar beneden gelopen. Ze hebben handdoeken en een grote parasol bij zich.
Als ze me bijna ingehaald hebben, ga ik met mijn voeten in het lauwe zeewater staan.
Het is rustig op het strand. Hier en daar liggen mensen op hun handdoek in de zon, en in de verte zie ik mensen spelen met een bal.
Ik loop verder het water in en draai me om.
Mijn ouders hebben de parasol neergezet een spreiden de handdoeken er onder uit.
Mijn vader komt naast me staan. Hij spat me nat. Ik gil. Dat had ik niet zien aankomen.
Ik maak een kommetje van mijn handen en spat mijn vader ook nat. Zo hebben we een hele leuke middag.

Ik lig op mijn knalroze handdoek in de zon. Ik heb een grote zonnebril op.
'Elize, wil je een ijsje?' Hoor ik mijn moeders stem. Ik zet de bril op mijn hoofd en knik. Mijn moeder opent een draagbare vriezer, die ik nog niet eerder gezien heb, en gooit me een ijsje toe.
Ik open het pakje en lik langzaam al het waterijs op. Als alleen nog het stokje over is sta ik op. Ik raap de plastic verpakking op en neem die samen met de troep van mijn ouders mee naar een prullenbak.
Naast de prullenbak liggen twee meisjes en een jongen op een handdoek. Als ik langsloop stoppen ze met kletsen en kijken naar mij. Ik kijk terug. Uiteindelijk word ik ongemakkelijk en wil weer doorlopen.
'Wacht,' zegt een van de meisjes. Ze heeft kort, blond haar en felgroene ogen.
Ik blijf staan. 'Ik ben Ally,' zegt ze uiteindelijk.
'Oh... Ik ben Elize,' zeg ik terwijl ik ongemakkelijk glimlach.
'Rustig maar, we bijten niet, ik ben trouwens Mirjam,' zegt het andere meisje. Ze heeft lang, zwart haar. Het waait de hele tijd in haar gezicht.
'Jens,' zegt de jongen. '
Ik zwaai, maar besef dan dat dat raar is en zeg in plaats daarvan: 'hoi.'
'Kom je erbij zitten?' Vraagt Ally.
'Oh,' ik staar ze een beetje verbaasd aan. 'Ik moet, eh, naar mijn ouders, daarzo.'
'Wij gaan wel met jou mee,' zegt Jens, terwijl hij opstaat.
'Nee! Mijn ouders zijn heel klef. Ik ga er wel even naartoe om te zeggen dat ik hier zit,' ik duw Jens weer naar beneden en sprint weg.
Bij mijn ouders aangekomen ben ik opgewonden. Heb ik nieuwe vrienden gemaakt? Mijn sociale leven lag stil sinds het moment dat de dokters ontdekten dat ik kanker heb.
Ik vertel snel aan mijn ouders wat ik ga doen en ren weer terug naar de prullenbak.
Ik ga bij het groepje zitten en kijk ze wat ongemakkelijk aan.
'Oke. Om het ijs te breken vertellen wij je alledrie iets over ons en dan vertel jij iets over jou,' zegt Mirjam. 'Ik begin. Ik ben heel erg bang voor vogels, insecten en grote roofdieren.'
Ik glimlach zwakjes.
'Nu ik,' zegt Ally. 'Ik ken mijn vader niet en mijn moeder is aan de drugs, dus woon ik bij Mirjam en Jens, een pleeggezin dus.'
'Nou eh, Mirjam is mijn zusje,' begint Jens. Hij trekt zijn shirt uit, en mikt hem in een tas die iets verderop staat. Wauw. Hij heeft een sixpack! Hij is ook best wel knap... Ik schud mentaal mijn hoofd. Daar heb ik toch geen tijd voor.
'En,' vervolgd Jens. 'Ik ben homo.'
Oke...
'Nu jij!' Roept Mirjam als we allemaal een tijdje stil zijn.
'Oke. Een tijdje geleden hebben de dokters ontdekt dat ik een nog onbekende vorm van kanker heb, die nog niet te genezen is.'
Ze kijken me alle drie aan, hun monden wijd open en hun ogen als schoteltjes.
Dan voel ik een hoofdpijn opkomen. Van mijn achterhoofd trekt hij naar voren, tot mijn hele hoofd pijn doet.
'Ga alsjeblieft mijn ouders halen,' zeg ik terwijl ik mijn handen om mijn hoofd klem. 'Zeg maar dat het hoofdpijn is.'
Jens rent meteen weg.
Ik hoor de bezorgde stemmen van mijn ouders dichterbij komen, maar ik zie ze niet, want ik heb mijn ogen stijf dichtgeklemd.
'Elize, doe je mond open,' zegt mijn moeder ergens ver weg.
Het volgende moment is alles zwart en ben ik compleet van de wereld.