Улаан сар тодоор гэрэлтэх үед хуурамч инээмсэглэлийг нүүрэндээ үзүүлэн зогсох хүмүүс
Удах тусам инээмсэглэлийн цаадах тарчлааныг тэд ойлгох ч цааш зогсолгүйгээр бүжсээр л
Хатуу мэт харагдах ч яргаланы аязыг сүүлийнх хэмээн бодолдоо шивсээр юу ч үл илэрхийлэх нүдээрээ биесээ ширтэнэ
Би үүнийг мэдрэх дуртай тарчлааныг зовсон зүрхнүүдийг улам өвтгөн цохилон байхыг жаргалтай биш гэж үү би ганцаараа иймийг мэдрэхгүй нь...
A/N:
Сайн байцгаана хамгийн анхны sad төрлийн богино өгүүллэг байгаа хүнд сэдвээр бичих учир ийм төрлийн бичвэр анх удаагийнх учир ойлгож хайрлаарай шүүмжлэл ээ мөн хэлээрэй гэж хүсэж байна мөн энэ сэдвээрээ юуг илтгэхийг хүссэнг та бүхэн унших явцдаа мэдээрэй баярлалаа :)
