Το Πρώτο Ραβδί

Κεφάλαιο 0

Ο Χαράλαμπος Τσουκαλάς ήταν πάντα αυτό που θα έλεγε κανείς υπόδειγμα πολίτη. Από τότε που ήταν μικρός ήταν το καμάρι των γονιών του και όλοι στην γειτονιά του έγνεφαν με ένα μείγμα κρυφής ζήλειας και θαυμασμού. Και η ζήλεια αυτή ήταν παραπάνω από δικαιολογημένη: Ποιος δεν θα ήθελε ένα ζεστό σπιτικό, γονείς που να τον στηρίζουν σε κάθε του εγχείρημα, οικονομική άνεση και τόσα άλλα; Θα μπορούσα να πω ότι το μέλλον έδειχνε να είναι στρωμένο μπροστά του με το μείγμα ικανοτήτων και χαρισματικότητας που τον διέκρινε.

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ! Αν νομίζεις πως αυτό θα περάσει έτσι ξανασκέψου το - δεν θα αφήσω εγώ το καλό όνομα της σχολής να αμαυρωθεί από έναν Άμαγο σαν κι' εσένα!" 

Επίσης, όλα όσα είπα είναι πέρα για πέρα ψέματα.

Ο διευθυντής της Ακαδημίας, ένας ευτραφής μεσήλικας με προχωρημένη καράφλα που άκουγε στο όνομα Μελέτιος Μουτσούνης, αποκτούσε πίεση κοντά στο 20 κάθε φορά που ο Χαράλαμπος Τσουκαλάς εμφανιζόταν στο κατώφλι της πόρτας του. Μάλιστα, αρκετοί καθηγητές θα ορκίζονταν πως οι φλέβες στους κροτάφους του είχαν κάποιου είδους έκτη αίσθηση: Φούσκωναν και πάλλονταν απειλητικά κάθε φορά που ο μαθητής περνούσε έξω από το γραφείο ή, όπως συνέβαινε συνήθως, κατευθυνόταν προς αυτό. Ο Χαράλαμπος διασκέδαζε απίστευτα από μέσα του με το θέαμα του διευθυντή να είναι κόκκινος σαν ντομάτα και να βγάζει αφρούς από το στόμα, αν και ήξερε πως την είχε άσχημα. Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα ελαφρύ μειδίαμα. Στην θρασύτητα του νεαρού ο κύριος Μουτσούνης στένεψε τα μάτια και έγειρε ακόμα πιο μπροστά στην έδρα του, τόσο που η κοιλιά του έμοιαζε να έχει χωριστεί σε δυο ξεχωριστές οντότητες.

"Το διασκεδάζεις πολύ, έτσι; Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά, πρέπει να σε ηδονίζει το να μου κάνεις την ζωή δύσκολη!" σφύριξε με την ανάσα του.

"Με όλο τον σεβασμό κύριε καθηγητά, κάνετε την δική σας ζωή δύσκολη." απάντησε με προσποιητή γαλήνη ο Χαράλαμπος, λίγα δευτερόλεπτα προτού συνειδητοποιήσει πως το είχε παρακάνει. Ο κύριος Μουτσούνης είχε βγάλει το ραβδί του και τον σημάδευε κατακούτελα.

"Κύριε Μουτσούνη, να σας υπενθυμίσω πως δεν μπορείτε να επιτεθείτε σε μαθητή." ακούστηκε μια συνετή φωνή δίπλα από τον Χαράλαμπο. Ο Αμίρ, αντίθετα με τον φίλο του, δεν είχε καμία διάθεση να μπλέκει σε μπελάδες. Από την άλλη, δεν μπορούσε να αφήσει μόνο τον Χαράλαμπο όταν τους δημιουργούσε. "Και μια άλλη υπενθύμιση: Ο χαρακτηρισμός Άμαγος δεν ισχύει για τον Χαράλαμπο, που είναι μαθητής στην Ακαδημία."