HELLO GUYTH :) Sorry kung ngayon lang ulit nakapagupdate !! :) Alam ko naman na namiss niyo ako, kaliit na bagay ohh . :) Enjoy again :D
Tapos na kasi yung School Year naman kaya namiss ko agad yung SheinaKod.
~~~~~~~~~~
"KODI!" Sigaw ng mga kabarkada ni Kodi. Aba, moment ko 'to eh, nakikiagaw naman ng atensyon, minsan na nga lang eh.
Nakisama ako sa kanila at nakita kong nakihalata doon si Kodi, grabe naman to, nakailang inom ba ito?
Tinignan ko yung baso niya at nakita kong hindi pa nababawasan, anyare sakanya?
Nakita ko rin na namumutla na siya nung binuhat siya nina John. Grabe ang careless talaga niya minsan.
Ano bang nangyayari at nagkakaganyan siya? Baka ako pa yung sabihin na may dahil kung bakit siya nagkaganyan.
"Anong nangyari sakanya?" -ako
Hindi na kasi ako mapakali. Papano ba naman hinaharangan nila yung daan, ang babastos nila ah, kala ko ba ako yung winewelcome nila dito.
Galing ako sa hospital uyy!
"ANO BA!? WALA BA KAYONG BALAK PANSININ AKO?" -Ako
Masyado na akong nahihighblood sakanila ahh, hindi ba naman ako pansinin, alam nila na ayaw kong hindi pinapakinggan kapag nagsasalita ako.
Tumingin sila saakin at pinaliwanag yung nangyari, ako lang pala yung hindi nakakita, sila pala nakita nila.
Kaya pala mas mukha silang worried kaysa sakin kasi nawitness nila yung nangyari. Ang tanga mo talaga Shin, ang tanga tanga mo.
Pero bakit ganon, parang nakaramdam ako ng guilt noong naalala ko yung nangyari bago ako madischarge kahapon.
[FLASHBACK]
Tinawagan ko si Kodi, magpapasama sana ako dito sa loob, nakakaboring eh. Di din daw makakapunta yung parents ko.
Kaya napagisipan ko na tawagan siya para naman may kasama ako, sure akong kasama niya yung mga asungot niya.
Namimiss ko na din yung mga yon eh, kaso mas namimiss ko ng sobra yung 4 kong kaibigan, ano nang nangyari sa mga iyon.
Kasalukuyan akong nag-aayos ng mga gamit ko dahil excited na akong makaalis dito sa ospital na ito.
Grabe lang ah, ilang weeks na akong nandito at hindi man lang ako dinadalaw ng mga kaibigan ko.
Nakakainis naman kasi, mag-iisang buwan na noong na confine ako dito, at nakakamatay talaga yung nararamdaman kong boredom sa loob.
