It's Complicated

Chapter 5

Ξαπλώνουμε στην άμμο και με έχει αγκαλιά. Ποτέ πριν δεν αισθανόμουν αυτή την όμορφη οικειότητα και ζεστασιά με έναν άνθρωπο. Νιώθω πως έχω πλέον την ευτυχία που μου αξίζει.

Γυρνάω το κεφάλι μου και τον κοιτάω στα μάτια.

"Τι;" με ρωτάει

"Σαγαπάω" του είπα.

Αρχίζει να γελάει.

"Γιατί γελάς;" τον ρωτάω

"Πως γίνεται να είσαι τόσο χαζή;" λέει

"Τι εννοείς;" τον ρωτάω ενώ νιώθω δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια μου

"Ήσουν πάντα μια ξεπέτα για μένα" απαντάει γελώντας

Σηκώνομαι με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Είμαι καταϊδρωμένη και έχω λαχανιάσει.

Όνειρο ήταν...

Αφού βρήκα τις ανάσες μου και οι παλμοί μου επανήλθαν στο φυσιολογικό τους, πήρα το κινητό μου και κοίταξα την ώρα.

8 το πρωί

Ξάπλωσα πάλι πίσω και έμεινα να κοιτάω το ταβάνι για αρκετή ώρα.

Είχαμε ύπνο...

Ξεφύσηξα και σηκώθηκα από το κρεβάτι μου. Έβαλα ένα nike σορτσάκι με ένα αθλητικό μπουστάκι και τα αθλητικά μου.

"Που πας τόσο πρωί καλέ;" με ρώτησε η γιαγιά μου που έφτιαχνε το πρωινό της

"Για ένα μικρό τρέξιμο" απάντησα

"Καλά να προσέχεις" μου είπε.

Της έγνεψα, πήρα το κινητό, τα ακουστικά μου και βγήκα από το σπίτι.

Έβαλα μουσική στο τέρμα και ξεκίνησα να τρέχω.

"Ήσουν πάντα μια ξεπέτα για μένα"

Άρχισα να επιταχύνω όλο και περισσότερο μέχρι που με έπιασε σφάχτης και σταμάτησα για να συνέλθω.

Μάλλον το παράκανα λίγο σκέφτηκα

Έκατσα σε ένα παγκάκι και κοιτούσα τη θάλασσα απολαμβάνοντας την ησυχία.

"Amelia;" είπε μια γνωστή φωνή. Ο φακ...

Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Dylan. Πείτε μου ότι είμαι άτυχη χωρίς να μου πείτε ότι είμαι άτυχη. Ξεκινάω εγώ

"Ναι η ίδια" απάντησα

"Καλά είσαι;" με ρώτησε ανήσυχος

"Μια χαρά. Γιατί τι έχω;" είπα

"Φαίνεσαι λίγο...διαλυμένη" απάντησε