Trauma

Byłem straszne niewyspany. Minionej nocy przespałem może cztery godziny. To wszystko przez niepewność. Nie byłem w stanie normalnie leżeć na łóżku, mimo prób. Cały czas wychodziłem na papierosa albo do toalety. Nie mogłem zasnąć jak normalny człowiek.

Skupiłem dłonie na filiżance kawy i cierpliwie czekałem przy stoliku na Angelikę. To było nasze pierwsze spotkanie od dwóch lat. Od czasu rozprawy rozwodowej. Dobrze pamiętałem jak wtedy wyglądała. Elegancko ubrana w czarną spódnice i białą bluzkę pozbawioną dekoltu. Krótko ścięte jasne włosy. Ciemno pomalowane usta wybijały się na bladej karnacji. Po ogłoszeniu wyroku sądu, o kategorycznym rozpadzie małżeństwa Remigiusza i Angeliki Kusto, z domu Gawęckiej, rozeszliśmy się i nie zamieniliśmy już słowa na korytarzu. Na pożegnanie zobaczyłem tylko tył jej przepoconej koszuli. To wszystko. I dobrze. Nie byłem pewien, czy po mocniejszej wymianie słów, nie przeszłoby do rękoczynów, zwłaszcza z mojej strony. Od pewnego czasu do dnia rozprawy, każde nasze kolejne spotkanie, kończyło się źle. Spodziewałem się, że i tym razem będzie identycznie.

Wziąłem jeszcze łyk czarnej kawy i rozejrzałem się po lokalu. To nie było eleganckie miejsce. Kawiarnia jak kawiarnia. Cały czas wyglądałem za okno na parking, czy aby już nie przyjechała, i zerkałem w stronę drzwi, czy może nie weszła do środka. Nawet w najmniejszym stopniu, nie chodziło o tęsknotę. Chciałem po prostu mieć to za sobą, wyjść i zająć się pracą.

Weszła z półgodzinnym spóźnieniem. Miałem wrażenie, że w ogóle się nie zmieniła. Na twarzy był ten sam chłód, a z niebieskich oczu wylewała się ta sama sukowatość jak kiedyś. Usiadła naprzeciwko mnie, zamówiła małe latte z cukrem i podziękowała młodej kelnerce wymuszonym uśmiechem.

- Miło Ciebie widzieć - powiedziałem z uprzejmości, lekko ochrypłym głosem.

- Ciebie też, po takim czasie - odparła blokując telefon. - Jak w pracy?

- Nieźle. Całkiem nieźle.

- Nadal pracujesz na trzecim posterunku?

- Już w tym nie robię. Oddałem odznakę rok temu.

- Przestałeś być policjantem? - rzuciła, ale na jej twarzy widoczna była ta sama, nieustanna obojętność. - Gratuluje. Co teraz porabiasz, w takim razie?

- Mam zajęcie.

- To świetnie, że nie marniejesz.

- Nie oddaliłem się, tak bardzo od służby. Robię w sumie podobne rzeczy

- To dobrze. Tak sądzę - westchnęła - Załatwmy już to po co się spotkaliśmy.

- No właśnie. To ty nalegałaś na spotkanie dzisiaj, nie ja. Byłem w szoku, kiedy zobaczyłem, że dzwonisz.

- Domyślam się. - powiedziała, po czym wyciągnęła z torebki tekturową teczkę i położyła mi ją pod ręce.

- Co to jest? - zapytałem stukając w wierzch palcem.

- Sam zobacz.

Otworzyłem teczkę palcem i szybko przeczytałem pierwsze linijki prawniczego dokumentu.

- Nie...

- Co? - zapytała, mieszając dopiero co przyniesioną kawę.

- Nie! - zamknąłem teczką i przesunąłem ją bliżej jej. - Co to ma niby być?

- To musiało kiedyś nastąpić. Wniosłam o całkowitą opieką nad Jankiem. Ale najprościej będzie, jeżeli po prostu to podpiszesz.

- Co!? - uniosłem się głosem.