Late For Love

My POV

               Nasaan naba kasi yung batang iyon, bakit napaka hilig niyang tumakas at maglaro nalang sa kung saan saan. Haist, hindi ko talaga alam kung kanino nagmana ang batang iyon.

"Find her there, and i'll go check her here"
Sabi ko sa asawa kong may pag aalala na din sa mukha.

"Ok, take care"
He said then walked.

Nagsimula na din akong maglakad palayo at pinuntahan ang direksyong tatahakin ko.

Nasa park kami ngayon at hinahanap ang makulit at adventurous naming anak na babae. She's just 5 years old but she already has a huge curiosity in world.

Sana naman hindi gumana ang pagiging adventurous niya ngayon at pumunta nalang sa kung saan saan. I swear, i'll go Crazy.

"Jafarrah? JAFARRAH!"
Pag tawag ko.

Ilang beses na ang lingon ko kaliwa't kanan, but there's no trace of her.

Lumingon ulit ako sa kanan at nakita doon ang anak ko, sa ilalim ng puno, habang hawak ang isang pulang tali.

Hindi na ako nag-atubiling tumakbo palapit sa kanya. Agad ko itong niyakap at tinignan kong may nangyari bang masama sa kanya.

"Oh god, Jaf! Pinag alala mo kami ng sobra"

My daughter smiled sweetly to me.
"Sorry po, my lace just got windswept. I had to find it"

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay doon ko lamang napansin ang isang pares ng paa, nakatayo sa harap namin. Dahan dahan kong inangat ang ulo ko para makita ang kanyang mukha.

Napatayo ako ng wala sa oras.

Umihip ang malamig na hangin sa pagitan namin na siyang tumangay sa buhok ko.

Hinintay ko,
Hintay ko ang puso ko na mag react. Kagaya ng reaksyon nito dati sa tuwing nakikita, at nalalapitan ko siya.

Pero bakit ganun,

Wala na akong maramdaman.

"Josh.."

Tulad ko, nakatitig lang siya sa akin. After staring, he smiled sweetly.

Ilang taon na rin, ilang taon na simula noong huli kong nasilayan ang ngiting iyan na kumikiliti sa puso ko.

Siya,

Siya ang unang lalaking minahal at iningatan ng puso. Lalaking nagparamdam sa akin ng kaligayahan sa gitna ng malupit na mundo. Siya..

Siya ang nagbago ng lahat lahat sa akin. Dahil sa kanya, nagbago ang pananaw ko sa lahat. Dahil sa kanya, ginaganahan akong bumangon sa araw araw.

The current 'me' won't exist if i didn't met him.

"Sky..."

Pero,

Umalis siya.

Umalis siya para sa mga pangarap at goal niya sa buhay. Masaya ako para sa kanya, dahil kahit papano, may makakamit siya habang nasa piling ko.

Umalis siya para tuparin ang mga planong... hindi ako nakapaloob.

Naiintindihan ko ang lahat ng iyon.
Kaya hinayaan ko siya, na ibuka ang sariling pakpak at lumipad sa himpapawid. Himpapawid, katulad ng pangalan ko.

I waited for him with faith, trust and hope. I waited for one decade, just for him. I spent that one decade without him beside me. Hindi ako nag complain, ayokong madaliin siya. Ayokong putulin agad ang pangarap niya dahil sa akin.

Kaya muli kong pinatatag ang sarili.

Pero..

Naisip ko na...

Tama pa ba ito?

Tama pa bang mag hintay?

Babalik pa ba siya?

After hearing some news about him having a relationship with other woman, i realized... I'm so stupid to wait for his comeback.

It's already a decade. 10 years, 120 months, and 3,650 days had passed, but he has still no sign of coming back.

Narealize ko na sinayang ko pala ang mga oras na iyon para magmukmok sa kwarto at hintayin siyang bumalik. Sinayang ko lang ang mga araw na iyon para maging malungkot nalang palagi. Sinayang ko ang mga oras na iyon at hindi ginamit para maging masaya at malaya.

After that, i finally gave up of everything and met my husband.
A good and a gentle guy.
A man who gave his whole world to me.

A man who gave me home, rest and warmth. Things that Josh hadn't give.

He gave me imperfect but a happy family to lean and depend.

Dahil sa asawa ko, nalimutan ko ang masalimuot na nakaraan ko dahil sa paghihintay na iyon.

"You're... You're back"
Halos hangin nalang ang nakarinig sa mga sinabi kong iyon.

Sa tingin ko, hindi pa ako handa na makita siya ulit. Hindi ko napaghandaan ang araw na ito.

Hindi ko inaasahan.

"I... I Came for you"

Napaiwas ako ng tingin. Gusto kong umiyak pero parang wala ata sa mood ang luha ko na lumabas at umagos.

Masakit, oo, at nakakapang hinayang.

Bakit ngayon lang?

Bakit ngayon ko lang narinig ang mga salitang ito? Mga salitang nais marinig ng puso.

"Josh.."
Muli kong itinapat ang mata ko sa mata niya.

Ngumiti ako ng matamis.
"I'm glad you're back... And by the way,"

Kinuha ko si Jafarrah at binuhat.
Sinundan niya lang ng tingin ang mga ginagawa ko.

"Siya po yung tumulong sa akin na maabot itong lace sa puno"
Bulong ng anak ko sa akin.

"She's your..?"

Ngumiti akong muli sa kanya.

"Josh, meet Jafarrah Lopez, my..."

I cleared my throat heavily.
"My daughter"

Halatang natigilan siya sa narinig. Nawala ang ngiti sa mga labi at mata niya.

"And him.."

I look at my husband who's already walking towards us.

Hinawakan ko ito sa bewang nang makarating sa tabi ko.
"Is my husband"

Ngumiti ako sa harap nilang dalawa bago muling humarap kay Josh.

"Meet my family"
I started.

"Natupad mo na ang pangarap mo. Ganoon din sa'kin.."

"Mayroon na akong masaya at kompletong pamilya. I already have the home I've been dreaming, ever since."

"You became as what you want to be, and i am glad for that"

"I hope you feel the same.."

"Nakakatawa lang na, kailangan pa pala nating maghiwalay ng landas para lang makamit ang mga sari-sariling pangarap natin."

"I hope you can find your love too, Josh. Love that won't make you early or.. Late"

Pagkatapos ng mga salitang iyon galing sa bibig ko, umalis na kami.

Iniwan ko siya doon, nakatayo at tulala.

Napaka mapaglaro talaga ng tadhana.

Who can ever believe that Josh Cullen Santos was once Late for Love.

-END-