VE SEN...

Yeter....

Yeter bıktım aşk itiraflarından inanıp inanıp yıkılmaktan,duygularımın alt üst edilmesinden yoruldum insanlara kendimi anlatmaya çalışmaktan tükendim.Yeni birini istemiyorum hayatıma çünkü kendimle beraber onu da üzüceğimi biliyorum ama Selim neden bunu anlamak istemiyor Neden ben ama neden neden neden????

Çekip gidesim geliyor buralardan ama biri beni buraya bağlıyor yanındayken nefes alıyorum,yaşadığımı hissedebiliyorum farkındayım Selime boş değilim fakat onu umutlandırıp üzmekten veya üzülmekten çok korkuyorum yediğim kazıklar unutulmuyor ve karşıma çıkan herkesi öyle görüyorum.Güvenemiyorum belkide istemiyorum.Ama olmuyor yaklaşamıyorum istesemde yapamıyorum ona kıyamıyorum fakat yakınlaşamıyorum.offf öyle işte.Kafayı yemek üzereyim!

Sabahtandır bunları düşüne düşüne beynimi kemiriyorum sürekli yeni yeni şeyler okula gidesim yok,Selimi görüp onu kıracağım yine her zamanki gibi fakat karşısına çıkıpta'Seni seviyorum' diyecek halimde yok zaten öldürsen demem.Ne yaparım Nasıl yaparım bilmiyorum ama Selimi kaybedemem,kaybetmek istemiyorum.Hayat bana gitgide zorlaşıyor,sürekli önüme yeni engeller koyup duruyor ve yanlış bir adımımda bu oyunu kaybedeceğim gibime geliyor.Ama hangi hamleyi nasıl yapıcam hiç bilmiyorum bazen oyundan çekilip hükmen mağlup olmak istiyorum sonra bana pes etmek yakışmaz diyorum

Herşeyi geçtimde Selim benden uzaklaşsın istemiyorum ve sadece bunu biliyorum

yeni gün ve güzel şeyler olsun istiyorum bugün Selimle konuşmayı planlıyorum hiç cesaretim yok yapmakta istemiyorum ama bazen birisi için hayatında yapmadığın şeyleri yaparsın ya işte bugün onu yapıcam sanırım.

Güzel giyinmeli ve süslenmeliyim hayattaki en önemli prensiplerden biride

'Mutsuzluktan ölsende çirkin olmayacaksın,kendini salmayacaksın' bizde böyle hep güçlü hep mutlu ayakları...

Evden çıktım sonunda.

Bugün benim için özel birgün okula gitmedim Selime mesaj attım,konuşucaklarım var diye o da kahvaltıya davet etti ah ah keşke bu kahvaltıya daha neşeli içten bir gülümsemeyle gidebilseydim.

(Umarım bir günde öyle kahvaltı ederiz Selimle)

Sabah sabah sahile yürüyüş çok iyi geldi kahvaltı yapacağımı cafe sahil kenarında beynime oksijen girdi.ohh mis.

Selim bey erkenci oturmuş orda bekliyor beni tabi çocuğu gördüğüm gibi heyecandan ölüyorum fakat çaktırmıyorum yani..

içeri girdim ayağı kalktı elini uzattı elimi uzattım elimi hafif sıktı bırakmayı düşümüyordu sanırım,ki çektim elimi fakat elimi tuttuğu an etkilendim falan ama topladım birşey çakmadı yani.

Gözlerini görünce bütün herşeyi unutuyorum sadece o ve ben sadece onun olmak istiyorum e korkuyorum onu üzerim üzülürüm diye.Aslında heryer karanlık ve bir çıkmazın içindeyim sanırım bu çocuk benim ışığım olacak,ona bana zaman vermesini söyliceğim eğer beklerse beni günlerce aylarca belki bilmiyorum korkak olduğum için bu çocuk daha çok bekler ...

Off artık söze girmeliyim,Selim konuşmadan söze girdim;

-Selim bak hayatıma bir anda girdin ve benim için çok değerli olduğunu söylebilirim sana karşı hislerimi böyle bir anda dile getirebilecek kadar güçlü ve cesaretli bir kız değilim fakat artık yeter yoruldum senden sadece tek bir şey istiyorum birazcık zaman kafamı toparlayacak ve artık net kararlar verebilecek duruma gelmek istiyorum beni bekle lütfen bekle emin ol herşey güzel olacak seni üzmek istemiyorum fakat kaybetmekte istemiyorum hayatımda ol ne konumda nasıl olur bilinmez ama istiyorum lütfen,lütfen zaman ver.

Selimden beklediğim gibi bir tepki almadım mutsuzdu ve bana;

-Bak Şebnem sürekli bekleyen olmaktan bıktım evet senin mutlu olmanı istiyorum benim olmanı istiyorum fakat yeterince bekledim daha fazla beklemiycem gerekirse vazgeçicem oyuncak değilim ben prenses sen her istediğinde yanında olamam böyle istediğinde gelip istediğine gidemem özür dilerim ama bende yoruldum hadi eyvallah!

''Bu sözler çok acıydı,çok acıttı.....''