ဆိုင္မွာလူေတြေတာင္က်ဲပါးစျပဳေနပီေစ်းလည္းပိတ္ေနပီ။အင္းေလ ည၁၀နာရီေတာင္ရွိေနပီ။Sooတေယာက္ပင္ပန္းေနျပီ။မနက္ကျဖစ္ခဲ႔တဲ႔အရာေတြကိုသူ႔တကိုယ္လံုးကိုသာမကႏွလံုးသားထဲထိပါဒဏ္ရာနက္ရႈိင္းေစသည္။
Arjima: :ဟဲ႔ မိsooဆိုင္သိမ္းလိုက္ေတာ့။ငါသြားစရာရွိလို႔သြားျပီ။
Soo: :Nae
sooမသိမ္းခ်င္လဲသိမ္းရမွာပဲေလ။ျငင္းလို႔မွမရတာ။naeကလြဲျပီးဘာေျပာခြင့္ရွိမွာလဲ။ဒီလိုနဲ႔sooတေယာက္ တဆိုင္လံုးကိုေျပာင္လက္ေအာင္ရွင္းပီးပန္းကန္ေတြအိုးခြက္ေတြကိုေဆးကာ အမွဳိက္ထုပ္ယူပီးေစ်းေနာက္ဘက္ထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။Aww ပိုက္ဆံသိမ္းတဲ႔အံဆြဲ။Arrအဲ႔ဒါကေတာ့arjimaေသခ်ာေသာ့ခတ္ခဲ႔မွာ။မစစ္ေတာ့ပါဘူး။အဲ႔မိန္းမႀကီးေလာကမွာအေရးေပးဆံုးအရာက ပိုက္ဆံပဲေလ။Sooတေယာက္စဥ္းစားပီးအမွိဳက္သြားပစ္ဖို႔ပဲထြက္လာခဲ႔ေတာ့သည္။
So now I come to u
with open arms
nothing to hide
believe what I say
သီခ်င္းေလးညည္းရင္းSooေစ်းေနာက္ေရာက္ခံနီးမွာ Sooေရွ႕ပိတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ Suitအျပည့္ႏွင့္လူေတြ။Sooတေယာက္အရမ္းလန္႔သြားရသည္။သူေနာက္လွည့္ျပီးေျပးဖို႔လိုက္ေတာ့အေနာက္မွာလဲ လူေတြ။
Soo's pov: :ဘာေတြလဲ ဘာေတြလဲ။ရွင္တို႔ကဘယ္သူေတြလဲ။sooေအာ္လိုက္မွာေနာ္။ဒီမွာ ကယ္ပါ ပါ
Sooစကားလံုးေတြထပ္မထြက္လာေတာ့။sooပါးစပ္ကိုsooေနာက္ကလူတေယာက္က လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။Sooတေယာက္မ်က္ရည္ေတြက်လာသည္။ထိုလူေတြကိုေႀကာက္လြန္းလို႔ေတာ့မဟုတ္။က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲက မထြက္ႏုိင္ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္တဲ႔ သူမကိုသူမမုန္းလြန္းလို႔။ထိုစဥ္အေမွာင္ရိပ္ထဲကထြက္လာသည့္သူတေယာက္။ထိုသူ။ေန႔လည္က ဆိုင္ေထာင့္မွာ ထိုင္ခဲ႔တဲ႔ဦးထုပ္ငိုက္စိုက္ေစာင္းထားတဲ႔သူ။ခုေတာ့ထိုသူက sooေရွ႕မွာရပ္ျပီးဦးထုပ္ကိုခြ်တ္လိုက္ပါသည္။Sooဝန္ခံပါသည္။ထိုသူကဝတ္ထားတာနဲ႔မလိုက္ဖက္စြာေခ်ာေမာသန္႔ျပန္႔ေနသည္။အရပ္ကလည္းsooထက္အရွည္ႀကီး။Sooထက္အသက္ႀကီးသည္ထင္ရေသာသူ႔ပံုစံက လူဆိုးပံုစံေတာ့မဟုတ္။ထိုသူကsooကိုလက္ကိုင္ပုဝါေလးတထည္လွမ္းေပးေနသည္။sooတေယာက္မ်က္ရည္ေလးေတြေတာင္ထပ္မထြက္ႏုိင္ေတာ့။
