ဝိညာဥ္ႏွုတ္တဲ့ မဖဲဝါ(စ/ဆုံး)
ဒီေန႔ေတာ့ ယာထဲကို အဘမဆင္းနိုင္ဘူးဗ် ။
က်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း ယာထြန္ေနတာ။
မနက္ ေဝလီေဝလင္းကတည္းက က်ဳပ္
ယာထြန္လိုက္တာ ဘန္႔ေဘြးပင္အခင္းႀကီး
ၿပီးကာနီးၿပီဗ်။ ႏြားေတြလည္း ပန္းလာသလို
က်ဳပ္လည္း ေတာ္ေတာ္ပန္းလာၿပီဗ်ိဳ့။တစ္
မနက္လုံး မနားတမ္း ထြန္ေနတာေလဗ်ာ။
"တုံ၊ တုံ၊ တုံ၊ တုံ၊ တုံ၊ တုံ"
ေဟာ ပုဗၺာ႐ုံေက်ာင္းကေတာင္ ဆြမ္းစားဖို့
တုံးေခါက္ေနၿပီဗ်ာ ။ က်ဳပ္လည္း ႏြားေတြကို
ထြန္တုံးကေန ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ အရိပ္ေကာင္း
တဲ့ ဘန္႔ေဘြးပင္ႀကီးေအာက္မွာ ႏြားေတြကို
ခ်ည္ထားလိုက္တယ္ဗ် ။ လွည္းေပၚမွာ ပါ
လာတဲ့ ေျပာင္းရိုးအိတ္ထဲက ေျပာင္းရိုးေတြ
ကို ေကၽြးလိုက္တယ္။ မလွမ္းမကမ္းက
ဘန္႔ေဘြးပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး
ထမင္းစားဖို့ ထမင္းေတာင္းေလးကို
လွပ္လိုက္တယ္။
"ကိုႀကီးတာေတ၊ ထမင္းစားေတာ့မွာလားဗ်"
"ဟေကာင္ေတြ၊ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ သံမဏိပါလား၊
မင္းတို့ ဘယ္သြားမလို့တုံး"
"ဘယ္မွာမသြားဘူးဗ်။ ကိုႀကီးတာေတ တစ္
ေယာက္တည္း ယာထြန္ေနတယ္လို့ လိုက္
လာၾကတာ"
"ေဟ…မင္းတို့ ငါ့အိမ္ကို ေရာက္သြားၾကလို့လား"
"ေရာက္သြားတာေပါ့ ကိုႀကီးတာေတရ၊
ညက အိပ္မက္အေၾကာင္း ေမးခ်င္လို့ဗ်"
"ဘာ အိပ္မက္ ဟုတ္လား ၊ ေက်ာက္ခဲ"
ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ က်ဳပ္ထမင္းစားေနတဲ့
ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကေရာဗ်ိဳ့။
"အရီးက ဘာဟင္းေကာင္း ခ်က္ေပးလိုက္တုံး
ကိုႀကီးတာေတ"
"မေကာင္းပါဘူးကြာ၊ ၿခံစည္းရိုးဟင္းပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ ပဲႀကီးေလး ႏွပ္ေပးလိုက္တယ္
မင္းတို့ေရာ ထမင္းစားခဲ့ၿပီးၿပီလား "
"က်ဳပ္တို့က စားၿပီးမွ ကိုႀကီးတာေတတို့အိမ္ကို
သြားၾကတာဗ် ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘိုးဥာဏ္က
ေျပာလို့ ဘန္႔ေဘြးပင္အခင္းမွာ ကိုႀကီးတာေတ
ယာထြန္လို့ ရွိတယ္ဆိုတာနဲ႔ က်ဳပ္တို့ႏွစ္ေယာက္
လိုက္ခ်လာတာဗ်"
YOU ARE READING
ဝိညာဥ္ႏႈတ္တဲ့ မဖဲဝါ (အစအဆုံး) / ဝိညာဉ်နှုတ်တဲ့ မဖဲဝါ (အစအဆုံး)
УжасыThis is not my own story
