Ben Deniz Sayem şuan 14 yaşındayım. İyiliğimin hapsedilişi var,yalnızlığım,sevmediğim insanlar,sevdiğim çocuk ve 2 tane arkadaşım. Konu başlığı olarak bakarsanız kısa ama koca bi ölüm isteği kaplıyor içimi. Ölüm korkum yok, ölmek için ne çok uğraştım ta ki Nesrin ile Betülü tanıyana kadar. Betül bana ne kadar daha yakın gelsede Nesrin'i de çok seviyorum. benim yalnızlığım ve ölüm korkumun yenilişi 5 yaşında başladı. Babam kanser hastalığı geçirdiğini öğrendim işte o an ölüm ile yaşam arasındaki ince çizgiyi gördüm,hissettim. Benim büyümemde en çok anneannemin katkısı oldu annem çalıştığı için. Ben 9 yaşındayken anneannemi kaybettim anladım ki çok yara alacaktım hayattan. Kaç sen geçti hala acı çekiyorum anlayacağınız yaralı biriyim. Bunları anlattığım arkadaşlarımdan tokat yedim arkalarını döndüler bana sanki onlarıda öldürecekmişim gibi. Her gece ölünce ne yapılacağını düşünüyorum ,uyuyorlar mı, korkuyorlar mı,mutlular mı,konuşuyorlar mı? Ve daha bir çok soru. 4 gün önce tanıştım Betül ve Nesrinle ve kolumdaki faça izlerini anlattım. Sanki küçük bi çocukmuşum da beni sahiplenmişler gibiydi. Ve benim tokat yediğim Beyza,Beste ve Yaren benim yaralı olduğum bile bile ayni yeri kanattılar öldürürcesine.
