Komsulara tanidiklara haber verdim. Sag olsunlar defin islemleriyle ve gereken herseyle ilgilendiler. O gunden sonra eve gitmek istemedim. Eve sadece uyumak icin geliyor tum gun disarda dolasiyordum. Tanidiklarda yiyip iciyordum. Taziye icin arayanlara yalandan tesekkur etmek haric kimseyle konusmuyordum. Annemi dusunuyordum ama aglayamiyordum. Yaslanmistim sanki. Olmustum. Zaten olu biri nasil aglayabilirdi. 10 gun boyle gecti. Sonra okula gitmeye karar verdim. Sabah alarm sesiyle uyandim. Bos bos evin odalarini dolasip mutfaga girdim. Gozume o ilisti. O da herseyi benim kadar sakin karsilamis kaderini bekliyordu. Uzerindeki bayatlamis ekmekleri alip tezgaha koydum, onu kullanilmayan seylerin oldugu dolaba kaldirdim.
O an bir daha hic bir zaman kullanilmayacagini, bir daha kizarmis ekmek kokusuna uyanamayacagimi farkettim. Okula gitmedim. Oturdum, saatlerce bol bol agladim.
