Ik word wakker met barstende koppijn. Langzaam open ik mijn ogen. Als ik om me heen kijk zie ik niets anders dan wit/lichtblauwe muren. IJs. Dat verklaart mijn hoofdpijn.
Ik strek mijn handen voor me uit en brand met mijn vuurpowers een laagje ijs weg. Nog steeds is alles wit.
"Wat is dit, een soort oceaan of zo?" mompel ik binnensmonds. Snel brand ik nog een laagje weg, dikker dit keer. Nog steeds zijn alle muren wit en op de grond is een plasje water gevormd.
Nu begin ik geïrriteerd te worden. Ik richt mijn handen op het plafond boven me en maak een tunnel. Uiteindelijk brand ik dan ook het laatste laagje door en ik moet snel opzij stappen om geen sneeuw op mijn hoofd te krijgen. Ongeveer de hele kamen van twee bij twee bij twee meter ligt nu vol met water.
Ik ga onder het gat staan en maak van mijn handen een soort jetpack. Met ongeveer 120 kilometer per uur vlieg ik naar boven, dus die 500 meter die ik naar boven moest vliegen zijn snel overbrugd.
Als ik veilig op het ijs sta, kijk ik om me heen. Ik had gelijk: overal om me heen is ijs, soms zie ik een paar hobbeltjes die eerst golven waren. Het is een beetje mistig. Als ik goed kijk, zie ik land in de verte.
Na ongeveer drie uur - denk ik, aangezien de lucht nog steeds één kleur is en ik bijna geen hand voor ogen zie - kom ik aan bij het vaste land - of een eiland, geen idee eigenlijk. Meteen komt er een meisje op me afgerend van mijn leeftijd.
"Wie ben jij? Ben je helemaal komen lopen? Waarvandaan?" vraagt ze overbezorgd.
"Emily, ja, van ongeveer het midden van de oceaan denk ik. En wie ben jij?" antwoord ik moe.
"Ik ben Kuekuasu, zeg maar Kuma," zegt ze terwijl we elkaars hand schudden.
"Mooie naam!" zeg ik.
"Bedankt!" antwoordt ze blij. "Volgens mij heb je het erg koud, kom, we gaan naar mijn huis. Het is hier vlakbij."
~~~
Als ik haar huis in kom, is het eerste wat me opvalt alle apparatuur, computers en snoeren die over de vloer verspreid liggen.
"Hoe vind je het? Ik heb het meeste zelf gebouwd," zegt ze trots. Aan de muur hangt een flatscreen van twee bij anderhalve meter. Eronder staan verschillende spelcomputers, zoals een Wii en een Xbox, met in een plastic bak daarnaast super veel spellen.
"Geweldig!" zeg ik met open mond, "Hoe heb je dit allemaal gemaakt?"
"Er heeft veel tijd en denkwerk in gezeten. Het is een soort gave. Wat is jouw gave?" vraagt ze nieuwsgierig.
"Die heb ik niet, denk ik," zeg ik snel. Ik moet wel zeker weten dat ze te vertrouwen is voor ik haar over mijn vuurkrachten vertel.
