Hug | One-Shot

Hug

~Don't be sorry, Don't worry, Don't be scared, Don't cry. To me, you are very precious~

WARNING: This story contains Depression, Physical Abuse, Selfharm, Blood and Death. Read at your own risk.

I looked up the sky, there's a lot of stars but none of them shines the brightest. Parang gusto ko din maging star. Pag naging star ako, I'll make sure that I will be the brightest one.

Bumugtong-hininga ako. It's been a long, tiring day. I'm so tired of this, I want to run away but I can't.

Tumingin ako sa buwan.

'How are you up there? Are you good? I'm doing fine so don't worry, I'm surviving'

"Estella" I froze. Mariin akong pumikit bago lumingon sa kanya.

"Y-Yes Dad?"

Puno ng galit ang mga mata niya. Tumingin ako sa mga kamay niya, hawak niya ang report card ko. Nagsimula nang manginig ang mga kamay ko. Tumulo ang luha ko nang sampalin niya ako ng malakas.

"D-Dad..." He slapped me again.

Nalalasahan ko na ang dugo mula sa labi ko.

"You're such a disgrace! You failed! How can you fail an easy subject!?" Sigaw niya sa muka ko.

'P-Pero isang subject lang naman ang bagsak ko...'

"I- I'm sorry. I-I'll do better next time"

"Better? Better!?" Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat saka ako inuga-uga na parang isang bagay lang.

"You should do your best!!! Do your f*cking best! Isa 'ka talagang kahihiyan!" Tinulak niya ako, tumama ang likod ko sa study table.

"Yung mga pinsan mo, lagi silang nakakakuha ng 95+ na grades on every subject! Why can't you do the same!? Math lang yon Estella!!"

'But we're not the same. Iba ako sa kanila, Dad'

I'm on my 12th Grade and I failed Math.

Nakatanggap pa ako ng ilang sampal at ilang hampas ng sinturon sa iba't iba ng parte ng katawan bago siya magsawa at umalis ng kwarto ko. Wala akong ibang nagawa kundi ang lumuha habang sinasaktan niya ako.

Mapait akong napangiti bago muling tumingin sa bintana at pagmasdan ang buwan. Naalala ko na naman siya.

'Hanggang kailan ako mabubuhay ng ganito? Isama mo na lang kaya ako diyan? The more the merrier diba?'

Nag-ring ang cellphone ko. A tear fell from my eye.

"H-Hello?"

"Where are you? Are you okay?"

Napangiti ako. He is the only reason why I'm staying on this cruel world. The only reason for me to stay alive.

"Are you busy?"

"No, roadtrip?"

"Tara, pick me up" I stood up. My body hurts so much.

"Wait for me, love"

"Take me home"

"Don't worry, Your home is coming"

Ilang minuto ang lumipas ay nakita ko na mula sa bintana ko ang kotse niya na nakaparada ng medyo malayo sa likod ng bahay namin.

I opened my window at sumampa sa makapal na sanga ng puno. Madalas akong tumakas dito sa bahay at ang puno na ito ang ginagawa kong daan.

Bumaba ako ng puno at kinuha yung hagdan na nakatago sa likod ng halaman na nasa garden namin at idinikit yon sa bakod.