စုဆောင်းမိရာ အဖြာဖြာ

ရွာ့ကျက်သရေ(၁)u

『စာအုပ်အမည်-ပင်ရင်း စကားပြေ လက်ရွေးစင်

ပြည်ထောင်စု ဆိုရှယ်လစ် သမ္မတ မြန်မာနိုင်ငံတော်

၁၉၇၈ခုနှစ်၊ မတ် ။ အုပ်ရေ (၁၀၀၀၀၀)』

ကကြီးရရစ် ကသတ်"ကြက်"၊ ကကြီးရရစ် ငသတ်"ကြင်"၊ ၂တလီ ၂၊ ၂နှစ်လီ ၄၊ ၂သုံးလီ ၆။

သဝေထိုး ငရေးချ ကသတ်"ငေါက်"၊ သဝေထိုး ငရေးချ ငသတ်"ငေါင်"။

ကကြီးရေ "က"၊ ကကြီးရေးချ "ကာ"၊ ကကြီးရေ လုံးကြီးတင် "ကိ"။

မရရစ်လုံးတင် ချောင်းငင် ကသတ် "မြိုက်"၊ မရရစ်လုံးတင် ချောင်းငင် ငသတ် "မြိုင်"။

ဧဝံ မေ သုတံ၊ ဧကံ သမယံ။

ကကြီး၊ ခကွေး၊ ဂငယ်၊ ဃကြီး အစရှိသော အသံများသည် မိုးသံနှင့် လုံးထွေးပြီး သကာလ ကုက္ကိုဝသူကြီးမင်း ဦးဘိုးထုံး၏ အိမ်မြောက်ဖက် အရပ်တွင် ထကြွ သောင်းကျန်းလျက် နေကြလေသည်။ အချိန်ကား နံနက် ၆ နာရီခန့်သာ ရှိသေး၏။ အဆိုပါ ဆူညံလှစွာသော အသံတို့ကား ကုက္ကိုဝရွာအဖို့ မင်္ဂလာရှိသော အသံ၊ သာယာသော အသံ၊ ကျက်သရေ ရှိသော အသံများ ဖြစ်ကြသည်။ ရွာသူကြီး၏ အိမ်တွင် မိုးအေးအေးနှင့် ကွေး၍ အိပ်ပျော်နေသော မောင်လူအေးအဖို့ကား ငှက်ဆိုး၏အသံနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူလျက် နေလေသည်။
ထိုအသံများ၏ပိုင်ရှင် ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူ ကလေးတို့ စုဝေးရာ ရွာကျောင်းကား ဒိစတြိတ်ကောင်စီ၏ အထောက်အပံ့ခံ ကျောင်းမဟုတ်။ အစိုးရမင်းက အသိအမှတ်ပြုသော ကျောင်းလည်း မဟုတ်။ အမျိုးသား ပညာရေး အဖွဲ့က အားပေးသော ကျောင်းလည်း မဟုတ်ပေ။ ထိုကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူ ကလေးများက တစ်ယောက်လျှင် တနှစ်အတွက် စပါး ၃ တင်းမျှသော အထောက်အပံ့ကိုသာ ခံယူကာ တည်ထောင်ထားသောကျောင်းဖြစ်လေသည်။
ဤသို့ကျောင်းသားကလေး၊ ကျောင်းသူကလေးများမှတပါး အခြား မည်သူ၏ အထောက်အပံ့ကိုမျှ ခံယူသောကျောင်း မဟုတ်သောကြောင့် ပညာအုပ်၊ ပညာဝန်ထောက်၊ ပညာဝန်၊ ဒိစကြိတ်ကောင်စီ လူကြီးမင်းတို့၏ စစ်ဆေးခြင်းမှ လုံးလုံးကင်း၏။ ထိုကျောင်းကို အုပ်ချုပ်ကာ မင်းလုပ်၍နေသော ဆရာစောပင် ပညာအုပ်၊ သူပင် ပညာဝန်ထောက်၊ သူပင် ပညာဝန်၊ သူပင် ပညာမင်းကြီး၊ သူပင် ပညာရေး အမတ်ချုပ်ကြီး ဖြစ်လေသည်။
နွေအခါ မေမြို့၌ ရုံးစိုက်၍ မိုးအခါ ရန်ကုန်မြို့တွင် ရုံးစိုက်တော်မူသော ပညာရေး အမတ်ချုပ်ကြီးထက်ပင် ဆရာစောမှာ လွတ်လပ်ခွင့် ရသေး၏။ ပညာရေး အမတ်ချုပ်ကြီးမှာ မင်းတိုင်ပင် အမတ်တို့၏ အမေးများကို ဖြေကြားရသေး၏။ ကုက္ကိုဝရွာ ဆရာစောကား မည်သူ၏ အမေးကိုမျှ ဖြေကြားရန် မလို။ မိမိစိတ်ထင်တိုင်း သင်ကြားနိုင်သော ဂုဏ်ထူးရှိ၏။ မိမိသင်ကြားလိုသော စာပေတို့ကို သင်ကြားနိုင်၏။ မိမိကျောင်းလွှတ်ချင်သော အချိန်တွင် လွှတ်နိုင်၏။ မိမိကျောင်းပိတ်ချင်သော အချိန်တွင် ပိတ်ထားနိုင်၏။ သူ့အား မည်သူမျှလာ၍ ဒုက္ခမပေးနိုင်။ ပညာအုပ်မင်းများ လာလျှင် ဆင်းကြိုရသော ဒုက္ခ၊ သူတို့အတွက် လှည်းတို့၊ လှေတို့ကို စီမံပေးရသော ဒုက္ခ မျိုးမှလည်း လုံးလုံးကင်းပေ၏။
ကျောင်း၏ ပုံပန်းကို အနည်းငယ် ရေးပါရစေဦး။ ဆရာစော၏ ကျောင်းမှာ ဓနိကာ၊ ဓနိမိုး၊ ဝါးလုံးတိုင်၊ ဝါးခြမ်းခင်း၊ ပြူတင်းပေါက် နှစ်ပေါက်၊ တံခါး ၂ ပေါက်မျှသာ ရှိလေသည်။ ဤမျှနှင့် ကျောင်း၏ ပုံပန်း ပေါ်လောက်ပြီ။
ဆရာစော၏ အကြောင်း ရေးသားရန် လိုသေး၏။ ဆရာစောကား အထက်သားဇာတိ၊ ဘုန်းကြီးလူထွက် ဖြစ်လေသည်။ မည်သည့်မြို့၊ မည်သည့်အရပ်မှ ရောက်လာသည်ဟူ၍ကား မည်သူမျှ မပြောပြနိုင်။ ရဟန်းဘဝက မည်သည့်စာအထိ ပေါက်ခဲ့သည်ဟူ၍လည်း မည်သူမျှမသိ။ ဆရာစော၏ အပြောအတိုင်းကား သင်ရိုးပေါက်ခဲ့သူတစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။ ရဟန်းဘဝတွင် မပျော်ပိုက်၍ လူထွက်ရသည်မဟုတ်။ ဝိနည်းအတိုင်း မကျင့်နိုင်သောကြောင့်သာ လူထွက်၍ လာရခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ဆရာစော၏ပုံပန်းကား အသားနက်နက်၊ မျက်လုံးကျယ်ကျယ်၊ နှုတ်ခမ်းတွဲတွဲ၊ နှာတံကောက်ကောက်၊ သို့သော် ကြောက်စရာကား မကောင်းပေ။ တထွာခန့် ရှည်သော ဆံတိုများကို သိမ်းရုံးကာ မျက်နှာသုတ်ပုဝါဖြင့် ပေါင်း၍ ထား၏။ အင်္ကျီကားမရှိ။ လုံကွင်းမှာ လက်နှီးရောင်၊ ဖာထေးရာတွေမှာ အနန္တ၊ အောက်ဘဖက်အစတွင် အကွဲကနှစ်ကွဲ၊ လက်ထဲတွင်ကား ကြိမ်လုံးတစ်လုံးကို ကိုင်လျက်၊ ပါးစပ်တွင်မူ ဆေးတံကြီးကို ခဲထားလေသည်။ ဆေးတံမှာ အရိုးကျိုးနေလေပြီ။ သစ်မရှိခင်စပ်ကြား၊ ဝါးပေါင်းကွပ် ဆိုသော စကားနှင့်အညီ ကျိုး၍သွားသော သစ်သားရိုး၏ နေရာတွင် ဝါးရိုးကိုတပ်၍ ထား၏။
ထိုဆေးတံကြီးကို ဖွာကာ ၁၀ အိမ်ခေါင်း ဦးလူမောင်နှင့် တွဲရေး၊ ခွဲရေး အကြောင်း ဆွေးနွှေး နေကြလေသည်။
ဤသို့ ဆွေးနွေး၍ ကောင်းနေကြခိုက်တွင် မေတာင်တယ်နှင့် မယ်အေးတို့သည် တယောက်ကို တယောက် ဆဲရေး နေကြလေသည်။ ငထွန်းကား စာမအံ။ ယင်ကောင်တွေဖမ်းပြီးလျှင်နောက်တိုး၏ နားထဲသို့ လွှတ်သွင်းသဖြင့် နောက်တိုးနှင့် ငထွန်းတို့ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် စကားများကြပြီးနောက် တယောက်တချက်စီ ထိုးနေကြလေသည်။ စိန်ဘေကား ဘေသန်းနှင့်အတူ ကျောင်းနောက်ဖေးကွင်းပြင်ထဲတွင် ပြေးလွှား ငစားကာ ဖားကလေး များကို ဖမ်းလျက် နေကြလေသည်။ နောက်ဖေး အိမ်သာတွင်ကား ဘထွန်း၊ သာအေး၊ ငွေလှိုင်၊ စံမြတို့လူစု ဦးတာတေ၏ ကျွဲများကို ဖမ်း၍စီးရန် တိုင်ပင်နေကြလေသည်။ ထွန်းဝေနှင့် စံသိန်းတို့ကား ကျောင်းအောက်တွင် နပ့န်း လုံးနေကြကုန်၏။ သာထွန်းနှင့် ညွန့်မောင်တို့ကား ဒိုင်လုပ်ကြလေသည်။ ဝေလင်းကား မိမိ၏ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်တွင် ခွေးရုပ်၊ ကြောင်ရုပ်၊ ကြက်ရုပ်များကိုရေးပြီးလျှင် တင်အေးအား ပြလျက် နေလေသည်။ တင်အေးကား ဝေလင်းအား ချီးမွမ်း၍ မဆုံးပြီ။ မိခွေးနှင့် မယ်သိန်းတို့ ထောင့်တထောင့် ခရားစေ့တောက်တမ်း ကစား နေကြလေသည်။ ဆရာစောကား စကားပြော၍ ကောင်းတုန်းပင်။
သို့နှင့် ယခင်က ဆူညံ၍ နေသော စာအံသံကြီးမှာ တစတစ တိုး၍တိုး၍ သွားတော့သည်။(စာဖတ်သံ မကြားရတော့ဘူးလို့ ပြောတာ) နောက်ဆုံး၌ စာအံသံဟူ၍ မကြားရတော့ပြီ။ ဆော့နေကြသော အသံ၊ ရန်ဖြစ်နေကြသော အသံ၊ ရယ်နေကြသော အသံတို့ကိုသာ ကြားရလေသည်။
ထိုအခါကျမှ ဆရာစောလည်း မိမိ၏ ညာလက်တွင်ကိုင်၍ထားသော ကြိမ်လုးဖြင့် ကြမ်းပြင်ကို ဘမ်း-ဘမ်း မြည်အောင် သုံးလေးချက် နှက်လေသည်။(စာပွဲခုံကို ကြိမ်လုံးနဲ့ ရိုက်သည်မျိုး)
ကျောင်းသား ကျောင်းသူ အပေါင်းတို့လည်း ရမိရရာကို နားကွဲလုအောင် ဟစ်အော်ခြင်း ပြုကြလေသည်။ အိမ်သာတွင် တိုင်ပင်နေသူတို့သည်၎င်း၊ ကျောင်းအောက်တွင် နပန်းလုံး နေသူတို့သည်၎င်း၊ ကွင်းပြင်တွင် ကစားနေသူတို့သည်၎င်း မိမိတို့ နေရာများသို့ ရောက်ကြလေပြီ(ကိုယ့်ခုံကို ပြန်ရောက်ပြီလို့ ပြောတာ)။ သူတို့လည်း ထင်မိထင်ရာကို ကောက်ကာ အော်ဟစ် နေကြကုန်၏(စာပွဲပေါ်ရှာ ရှိတဲ့ စာအုပ်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး အဲထဲက စာတွေကို တွေ့သလို ရွတ်တာမျိုးပါ)။
ဆရာစောကား တိုင်းရေး၊ ပြည်ရေးအကြောင်း ဆက်လက်၍ ဆွေးနွေးလျက် နေပြန်လေသည်။
အတန်ကြာလျှင် စာအံသံကြ္း တိတ်လျက် သွားပြန်၏။ ဆရာစော၏ ကြိမ်လုံးနှင့် ကျောင်းတော်၏ ကြမ်းပြင်ကို စကားပြောကြရပြန်၏။ ဤနည်းအတိုင်း တိတ်ချည်၊ ဆူချည်နှင့် နေလေတော့သည်။

တခန်းရပ်
အောင်မလေး အရှည်ကြီးဘဲ။ ဒါတောင် ၁၀ပုံ, ပုံ၊ ၄ပုံဘဲ ရှိသေးတယ်။ မနက်မှ ဆက်ရေးမယ် ဟူး..