SWEET BUT A PSYCHO (ON GOING)

Chapter 1

CHAPTER 1

"Dum-datum, dadum-dadum-dadum!" I flashed out a creepy smile while walking, and singing and holding my favorite sharpened knife in my right hand like a toy, towards her direction. Kita ko naman ang takot sa kanyang mukha pagkakita nya paling sa akin.

Makala ko ba matapang ka?

"P-please, w-wag kang lalapit! Kung hindi si-sisipain kita!" Pagbabanta nya sa akin. As if ba naman na masisipa nya ako, eh nakatali naman ang mga paa niya.

Psh! What a fool she is.

"N-no! aaaaaaaaaahhhhhhhh!" She starts to scream frighteningly nang makalapit na ako sa kanya at sinimulang hiwain ang balat ng kanyang kanang braso at agad namang umagos ang dugo nito sa tiles na sahig. I don't know but her screams are sounded like a music to my ears, in which mas Lalo pa akong nasasabik na paglaruan sya.

"W-walang hi-hiya ka!" *Pak! I slap her in the face. Hinawakan ko siya sa kanyang buhok at sinabunutan siya ng mahigpit napadaing naman sya sa sakit.

"Ako walanghiya? Look at yourself in the mirror girl!Maaaring maganda ka nga pero Bobo ka naman! Naging mabuting kaibigan ako sa into, pero bakit? Bakit niyo sa akin ito?" Ramdam ko ang pagbasag ng aking boses habang binibigkas ko ang mga saluting iyon.

"Because, you are dumb and a loser, and nothing but a nerd girl." She smirked at me. I released her hair recklessly and slap her face again. Napalitan ng matinding galit ang kaninang basag kong puso. I stood in front of her with a dark aura, I treated them like my sisters yet they treated me as nobody. Nice!

"Because, you are a dumb and a loser, and nothing but a nerd girl."

Paulit-ulit na lumalaro sa aking isipan ang mga katagang sinambit nya kanina. Birla namang bumalik sa dati ang ekspresyon ng mukha nito, nang maipaalala ko sa kanyang nasa lunar ko pa siya at kahit anong orasa y pwede ko syang gitlan ng buhay, sa pamamagitan ng pagbibigay ng matatalim na tingin sa kanya.

"I-I'm sorry I didn't mean to― aaaaaaahhhh!!!!" she screamed in pain as I started to peel off her flesh again. But this time, sa kaliwang braso naman. I saw the way how she shrieked and beg me to stop pero wala na akong pakialam pa for I felt nothing but anger and hatred. Patuloy ko lamang siyang binabalatan paitaas hanggang sa images at napuno ng dugo ang sahig.

Matapos ang ilang minuto'y tinigilan ko na rin at inihanda ang aking sarili sa pag-alis. Ngunit hindi pa naman ako nakakailang hakbang ay may sinabi siya na nagpatigil sa akin.

"P-please m-maawa ka, p-pakawalan mo na ako. M-may pamilya pang naghininta― uhmmpp!" I turn my gaze at her at rinig ko ang paghabol ng kanyang paghinga ng tumama sa kanyang kanang binti ang kutsilyong ibinato ko sa kanya. Agad akong nakaramdam ng bahagyang kirot nang aoing maalala ang masalimuot na nangyari sa aking mga magulang at kapatid. Kaya lumapit ako multi sa kanya at tuluyang hiniwa ang kanyang binti.

"Ibinabalik ko lang kung ano ang ginawa mong pagpatay sa aking Ina!" bulong ko sa kanya bago ko siya pinutulan ng ulo at ipinarte-parte ang duguang katawan nito.

Janina's POV

Nakaupo ako sa sulok at nakikinig sa lesson na ibinibigay ng aming guro sa araw na ito nangtumunog ang school buzzer, tanda ng lunchbreak na. Kaya naman inayos ko na ang aking mesa, at ang mga gamit ko naman ay aking inilagay na sa sa aking school bag. Tatayo na sana ako, ngunit may tumawag sa pangalan ko.

"Oh, Janina saan ka pupunta?" Tanong ni Aya, ang best friend ko. She was sitting in the middle of the row together with Kayla, Rica, Anne, and Maria when she called me.

"ah, uuwi na kasi ako dahil nakalimutan ko ang baon kong lunch." Pagsisinungaling ko dahil ang totoo'y wala naman talaga akong baon sa kadahilanang mahirap lang kami. Ang aking ama'y nagtatrabaho sa bukid habang ang aking ina;y naglalako ng isda at ang aking panganay na kapatid nama'y rumaraket lang kung saan-saan kaya hindi sapat ang kita nila para sa pang araw-araw naming pangangailangan. Pero kahit ganito man ang buhay namin ay nakapag-aral pa rin ako ng high school.

"No, hindi ka uuwi at walang uuwi." Sabi niya nungtumayo siya at masaya akong nilapitan. She even wrapped her arms around me, napakamot naman ako sa batok sa kahihiyan.

"Eh, hindi ba nakakahiya?" tanong ko.

"Naku! Wag ka ng maihiya, Janina parang hindi naman tayo magkaibigan niyan." Singit ni Kayla na nakalait na rin pala sa amin.

"Uhu! Kaya nga." Ani naman ni Rica na nakaupo pa rin at nag-aayos ng kaniyang sarili.

"Basta, gawan mo lang kami ng assignment, ah?" Sabat naman ni Anne. Nakipag-apir naman dito si Rca at Maria.

Tanging matamis na ngiti lamang ang aking naisukli, alam ko naman na nakikipagkaibigan lang sila sa akin dahil ako ang gumagawa ng mga gawain at assignments nila.

"So, tara na?" Sambit ni Aya na nagpabalik sa akin sa huwisyo I nod in reponse.

"Yey!" They exclaimed in happiness as we walk out of the room.

____________________________________

"Guys, Alam nyo ba na may bagong release ang Louis Vuitton bag ngayon?" pagbabalita ni Kayla habang kumakain kami sa cafeteria. Gayon na lamang ang pagtili ng iba pa naming mga kaibigan, habang ako ay tahimik lamang na kumakain at nakikinig lang sa kanilang mga pinag-uusapan.

"OMG, really?!? Can't wait to buy those." Rica said na napapikit pa na Tila iniimagine ang pagsuot nya ng bag na iyon.

"Napag-isipan ko nga na after this we will go to the mall. And―oh by the way, Janina." Kayla looked at me with a pleading look. Alam ko na kung ano ang ibig nyang sabihin.

"Yeah, I get it." I simply said.

"yiiieeee! The best ka talaga!" she said and hugged me.

"So, ano game?" kapagkuwa'y tanong nya.

"Game!" sagot naman ng lahat maliban sa akin.

____________________________________

Nandito ako ngayon sa garden sa likod ng aming paaralan. Presko kasi dito at mahangin Kaya isa din ito sa paborito kong puntahan kapag ako lang ang mag-Isa, dahan-dahan akong umupo sa may ugat ng isang malaking puno ng Molave at nagsimulang gawin ang mga ipinapagawa nila sa akin wala kasi kaming pasok kaya dito na ako dumeretso. Sa kalagitnaan ng aking pagsusulat ay napaisip ako. Bakit ba nila ito ginagawa sa akin?