Her mevsimin bir kokusu vardır. Her vaktin ve her günün. Özellikle kış akşamlarının kokusu çok farklıdır. Herkes bilir kışın camı sadece evi havalandırmak için açarsın eğer uzun bir süre açık kalırsa ev soğur ya da hasta olursun. Çok huzur verici bir an için bir kaç günlük hastalığa razı olabilirsin çünkü kış kokusu öyle bir koku ki akşamı bekleyip , o kokuyu alırsan beni anlayabilirsin. Evet sen yani benim canım günlügüm... belki bir gün birinin eline geçer :) günlükler kimseler okumasın içindir aslında ama ben günlüğümün birilerinin eline geçmesini istiyorum. Okunmak, birilerine yol olmak..
Bilirsin,
Küçükken herkes mutlaka en az bir kez günlük yazmaya çalışmıştır. Hala saklarım çocukluktan kalan günlüklerimi. Bir çok sayfayı yazmayı üşendiğimden ve belki de hemen yarın olsun isteğimden; "Merhaba günlük, seni seviyorum, bb şimdilik." yazıp bitirmişim çoğu sayfayı. Ama şimdi çok farklı bir günlük tutuyorum, çünkü o zaman ki gibi yarını iple çekmiyorum ya da yarın mutlu olabiliceğim bir şeyler olacağı ümidiyle kalkmıyorum yatağımdan. Artık hayatımda birilerine danışmak , tavsiye almak, vermek ya da birileriyle arkadaş olmak gibi sorunlarımın yanı sıra daha bir çok problemlerim var. Lovelanmak isteği de bunlardan biri taabiii.
Bır kaç tane arkadaşım var günlüküm ve biliyor musun onların bana iyi gelip gelmediğinden bile emin olamıyorum.
Büyüyorum gün geçtikçe daha çok büyüyorum ve büyüdükçe kimseyi tanıyamıyorum gibi hissediyorum. Ya da onlar değişiyor (ben de değişiyorumdur muhtemelen)
Zamanın da her gün konuştuğum zamanın nasıl geçtiğini anlamayıp her seferinde konuşurken sabahladığım en yakın arkadaşım bile şimdi uzak.
Yalnızlık çekiyorum ve bunu imanıma tutunarak unutmaya çalışıyorum.
Hayatta ki zevklerimin azaldığını hissediyorum.
Bunu meraklarımın üzerine giderek aslında günümü kurtarmak çabası içindeyim.
Keşke dilin olsa da konuşsan, sen , sen nasılsın?
...
