AMARİS

2 ♡

                         

Bu sıralar çok yazamadım biliyorum ama son zamanlarda biraz aile sorunları yaşadık ama bu sorunlar sanırım iyi yönde gelişti ama hala sürekli evde huzursuzluk var umarım kısa sürede bu sorunlar biter çünkü artık beynim de bedenim de dayanmak istemiyor her neyse umarım beğenirsiniz uzun yazmaya çalıştım ve lütfen oy vermeyi unutmayın kitabımın okunmasını istiyorum ve en büyük hayallerimden biri şimdiden okuyan ve oy veren herkes'e sonsuz teşekkürler ♡♡♡♡
<3

                        *      *      *

Yine petunia nın cırtlak sesi ile uyanmıştı hemen kalkıp harry i de uyandırdı 

A- harry hadi uyanmalısın artık
H- ah amaris çok yorgunum

Tamam dedi amaris petunia nın bağıracağını biliyordu ama kardeşine kıyamıyordu o amarisin en değerli varlığıydı
Sessizce merdivenleri indi mutfaktan dudley in yemek yerken çıkarttığı şapur şapur sesler geliyordu ama ev neden bu kadar sessizdi sonra fısıltıyla konuşan vernon ve petunia yı duydu

P- inanamıyorum o aynı lily gibi ... bu mektubu iyi hatırlıyorum o annesi gibi

V- endişelenme petunia o kız asla o okula gitmeyecek

Amaris yavaşça kapıdan onları hem izleyip hem dinlemeye başladı

P- onun annesine bu kadar benzemesinden anlamalıydım o da annesi gibi bir ucube

Amaris petunia nın annesine olan bu nefretini anlamlandıramıyordu onunda kardeşi vardı Harry için canını bile verir di ama neden petunia annesinden bu kadar nefret ediyordu petunia ona hep annesine benzediği için ayrı bi nefret duyardı amaris bunu iliklerine kadar hissetmişti ,yani petunia ona hissettirmişti, annesi ile aralarında her ne geçtiyse bedelini amarise ödetmeye çalışırcasına bi nefret vardı içinde amaris bunu biliyordu petunianın annesine ucube demesi fazla ağırına gitmişti her zamanki dik başlı halini ve bunu ona pişman etmek isterdi ama ilk olarak orda ne olduğunu çözmeliydi

V- sessiz ol petunia o çocuğun bizi duymasını istemeyiz . Bu mektubu o  görmeden yok edicez o da her zamanki gibi bu evde sıradan biri olarak devam edicek hayatına

P- nasıl yok etmeyi düşünüyorsun daha kim bilir kaç kez daha göndericekler bu yok etmeye çalıştığın 30 . mektup

V- gerkirse sonsuza kadar

Amaris oldukça şaşırmıştı ona biri ısrarla mektup gönderiyordu bu onun için oldukça özel bişeydi birilerinin umrunda olmak hep ona çok güzel ve özel gelirdi ama ne yazık ki onu kardeşinden başka umursayan yoktu ...
bi anda kapıdan içeriye girdi vernon ve petunia şüpeli gözlerini ona diktiler
Amaris bu şüpeli gözlerin anlamını biliyordu tabi ama bilmemezlikten geldi

A- bana neden öyle bakıyorsunuz

V- o çocuk nerde

Dedi havlarcasına vernon enişte , petunia rahatmış gözlerle vernon a baktı

A- uyuyor

V- git ve çabuk uyandır

Amaris yavaşça yerinden kalktı ve merdivenlere yöneldi  yavaş ve sessiz adımlarla yukarı çıktı ve kardeş inin uyuduğu odaya girdi o çok masum uyuyordu ama artık uyanması gerekiyordu amaris yavaşça harry i sarstı ama  harry uyanmadı bi kere daha sarstı yine uyanmadı sonunda amaris harry i gıdıklamaya başaldı harry uyanmıştı ve delice kahkaha atıyordu aynı şekilde amaris de amaris gülerken gözü bi anda pencereye kaydı orada bir çift büyük siyah parlak koca böcek gibi göz gördüğüne emindi birden o noktaya dikkat kesti gözler anında kayboldu harry amaris in baktığı noktaya baktı

H- ne oldu amaris ne var orada

A- hiiç bişey gördüğümü sandım sadece

Diyip geçiştirdi amaris ama kardeşi zeki bir çocuktu bi sorun olduğunu anlamıştı gidip pencereyi açtı tam etrafa  bakıcakken aptal kuzenleri dudley odaya daldı

D- hey ne yapıyorsunuz burda babam sizi aşşağıda bekliyo aptallar !

A- kes sesini dudley !

Amaris dudley e omzu ile çarpıp gitti ama çarpması dudley üzerinde bi etki bırakamamıştı çünkü amaris dudley i sarsamayacağını biliyordu bunu ufak bi tehtit mesajı vermek için yapmıştı

Aşşağı indiler indiklerinde petunia nın birkaç çanta hazırladığını gördüler

P- çabuk masanın üzerinde duran şeylerden biraz yiyin !

A - nereye gidiyorsun petunia teyze-

P- KES SESİNİ VE YEMEĞİNİ YE ! 

Petunia o kadar yüksek sesle bağırmıştı ki amaris komşuların camdan dustleylerin evini  gözetlediğine emindi  dudley o sesin annesinden çıkmasına şaşırırcasına annesine şaşkınlık ve korku dolu gözlerle bakıyordu korkudan oturduğu sandalye ile neredeyse bütünleşmişti amaris ise gerçekten fazla korkmuştu yanlış bişey mi söylemişti ?hayır söylememişti petunia her zamanki gibi nefret dolu bakışlarla amaris e bakıyordu ama amaris onun gözlerinde ilk defa birden fazla duygu birden görmüştü

Nefret , korku ve pişmanlık ...

                            *    *    *