My love: Η αγάπη μου

ΚΕΦ. 1

Την είδε να σηκώνεται και να απομακρύνεται. Ήταν η ώρα! Έκλεισε το μπουκάλι με το νερό, που ανάθεμα και αν έμοιαζε με ρακή, και τινάχτηκε όρθιος. Στάθηκε ακίνητος για λίγο να την κοίτα, όπως του είχε υποδείξει ο σκηνοθέτης, και κατόπιν έφυγε προς την ίδια κατεύθυνση μ εκείνη, αφήνοντας την Μαρίκα, που υποδυόταν την μητέρα του, δίπλα του να δυσανασχετεί.

Οι κάμερες τον ακολούθησαν βγαίνοντας. Οι οδηγίες ήταν σαφείς. Φτάνοντας στα δύο μέτρα πίσω της, έπρεπε να φωνάξει το όνομα της και  εκείνη να γυρίσει προς το μέρος του. Είχε φτάσει στη σωστή απόσταση όταν το φακιολι του έπεσε στα μάτια του. Μη βλέποντας τίποτα, δεν πρόλαβε να σταματήσει και συγκρούστηκε μαζί της.

"Κατττττ", φώναξε ο βοηθός σκηνοθέτη. "Δέστε λίγο καλύτερα αυτό το φακιολι"

Η Μαριλίζα χαχανισε ελαφρά και ο ίδιος ελευθέρωσε τα μάτια του και προσπάθησε να δέσει το αξεσουάρ με τη βοήθεια του φροντιστη.

"Συγγνώμη, αλλά γκαβωθηκα", της είπε και εκείνη γέλασε.

"Πάμε, πάμε, έχουμε μείνει πίσω", φώναζε ο βοηθός. "Δήμο πάμε ξανά από την έξοδο του γλεντιού. Φτάνεις μια ανάσα πίσω απ' την Μαριλίζα και τότε τη φωνάζεις. Φύγαμε!"

Το σκηνοθετικό team ήταν αυστηρό και ήταν λογικό. Επρόκειτο για μία μεγάλη παραγωγή, με πολύ μεγάλο καστ και μερικά από τα πιο δυνατά ονόματα του χώρου. Τα γυρίσματα ήταν πολύωρα και απαιτητικά. Όλοι οι συνάδελφοι έβαζαν τα δυνατά τους, αλλά ο χρόνος ήταν αρκετά περιορισμένος, καθώς επρόκειτο για καθημερινή σειρά που θα έβγαινε στους τηλεοπτικούς δέκτες μόλις στα μέσα του Σεπτεμβρίου.

Με τους συναδέλφους του ήταν πολύ ευχαριστημένος. Από όσο είχε καταλάβει οι βασικές του σκηνές θα ήταν με τη Μαρίκα, που υποδυόταν τη μητέρα του, μία από τις πιο αξιόλογες ηθοποιούς της γενιάς της, τον Ορφεακης, που υποδυόταν τον αδελφό του, και που στην πραγματικότητα ήταν ο αληθινός γιος της Μαρίκας, και φυσικά με την Μαριλίζα, η οποία απ' όσο είχε καταλάβει από τα επεισόδια που είχε μέχρι στιγμής στα χέρια του, και απ' τους διαλόγους που χρειάστηκε να διαβάσουν στα κάστινγκ, ήταν ο έρωτας της ζωής του χαρακτήρα που υποδυόταν εκείνος.

Όφειλε να ομολογήσει ότι η Μαριλίζα έμοιαζε πάρα πολύ με τη Βασούλα, που υποδυόταν στη σειρά. Ήρεμη και ήπιων τόνων, σοβαρή και μετρημένη, ακριβώς το αντίθετο απ' ο τι κυκλοφορούσε στο χώρο της υποκριτικής, όπου οι γυναίκες έκαναν τα αδύνατα, δυνατά για τραβούν την προσοχή. Του θύμιζε την γυναίκα του, την Λένα, σ ένα βαθμό, αλλά ετούτη δω η γυναίκα ήταν ακόμη πιο ντροπαλή. Και να φανταστεί κανείς οτι ηταν σύζυγος ενός μεγάλου ηθοποιού του θεάτρου, του Γιάννου, με τον οποίο παρεμπιπτόντως είχαν πολλά χρόνια διάφορα, και μάλιστα είχαν αποκτήσει και δύο παιδιά.

Η ίδια φαινόταν, πολύ καλός χαρακτήρας, και μάλιστα είχαν δέσει αρκετά μεταξύ τους, στο πλαίσιο των προβών και των γυρισμάτων. Σαφώς η Μαριλίζα ήταν πιο αναγνωρίσιμη από εκείνον, αλλά δεν έμοιαζε να το εκμεταλλεύεται. Ήταν αθόρυβη σαν παρουσία, έστω και αν μερικές φορές έμοιαζε απρόσιτη. Παρόλα αυτά, εκείνος μπορούσε να καταλάβει ότι ήταν αξιόλογος χαρακτήρας, απλά ήταν κλειστός άνθρωπος. Προσπαθούσε να την βοηθήσει να ανοιχτεί. Θα ήταν πολύ σημαντικό αυτό, για την καλύτερη απόδοση του ρόλου της και των σχέσεων μεταξύ τους. Καταλάβαινε ότι ήθελε το χρόνο της, ήταν άλλωστε μόλις η τέταρτη σκηνή που γύριζαν μαζί. Ένιωθε, όμως, ότι πήγαιναν καλά, υπήρχε αλληλεπίδραση και αυτό ήταν θετικό. Είχε ανάγκη να τον εμπνέει η παρτενέρ του, και να μην είναι ένα ανάλαφρο, ανόητο κορίτσι. Μόνο τέτοια δεν ήταν η Μαριλίζα.

Ευχαρίστησε την καλή του τύχη, και στήθηκε στην αφετηρία, που του είχαν δείξει οι camera men, περιμένοντας την εκκίνηση απ' τον σκηνοθέτη.