Şikâyetciyim kendimden. Bir insanin zihni bu kadar cok ses çıkaramaz, bukadar konusamaz. Ortaokul olsaydı kafamın içi şikayet ederdim beynimi cok konuştuğu icin iyi ama ogretmen kim olurdu? Bak boyle sacma sapan sorular soruyor bana. Insan boyle cevabinin kimseye yaramadigi sorulari neden kendine sorar diye kendime yine soruyorum. Icimdeki anne sesi bosluuktaaan diye bağırıyor. Ama değil. Cunku olamaz. Boşlukta miyim gerçekten? Bu nasil kabul edilir. Ya da istenir mi? Ben isteyerek mi boşluktayım. Bak simdi boş konusma oldu.
Ama sikayetim kendimle... bakın kocaman insan oldum. Büyüdüm diyorum. Bilin bakalim içimdeki anne sesi ne diyor? Tahmin ettiğiniz gibi. Sen bide benim gözümden bak kendine.. anne bana senin gozunden kendime bakmayi öğreterek iyi mi yaptın kotu mu yaptin bilmiyorum ki...
Sanki ben hic büyümeyecek misim gibi kendim bile kocaman olduğumu kabul edemiyorum. Bakin bu gelisim gorevi ihlalidir. Nerde polis nerde jandarma ? Arayin ,cagirin ! Artik numaralarida bir. Alin beni bu boşluktan cekin çıkarın belli mi olur belki yeni bir ben bulurum. Yok ben yine kendimi bulurum. O zaman belki iyi anlasiriz biz; ben kendim ve içimdeki ses iste canim biz kim demeyiniz. Bu arada merhabalar ben biziz. Memnun olalim bosluklarimizla... en cok barisalim kendimizle diye iç sesimi getirdim buralara.
