ZawGyi
ရိေပၚရဲ႕ေဘးနားမွာ ဘာမွအသံုးမဝင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကိုယ္ကိုယ့္ကိုခံစားမိတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔က ဝမ္ပါးရဲကမ္းလွမ္းခ်က္ကိုလက္ခံဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။
"ဟိုေလ ျဖစ္ပါ့မလား ပါး"
"ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲ?"
"ကြၽန္ေတာ့္လိုပံုကုိ ဘယ္သူကသေဘာက်မွာတဲ့လဲ? ရိေပၚလိုလူတစ္ကာအားက်ရတဲ့ Idol ပံုစံဆိုရင္ေတာ့တစ္မ်ိဳးေပါ့"
"က်န္႔က်န္႔ေလးက တကယ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ကုိယ္ကိုယ္ကို အဲဒီလိုထင္ေနရတာလဲ?"
"ပါးတို႔ကေတာ့ ဒီအတိုင္းကြၽန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေျပာေနတာမွန္းသိပါတယ္"
ေခါင္းေလးငံု႔လို႔ေျပာေနသည့္ သူ႔သား၏ေကာင္ေလးက သိမ္ငယ္ေနသည့္ပံု..
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ မင္းကတကယ့္ကို အဖိုးတန္ေလးပါ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ရိေပၚက..."
"ရိေပၚကဘာျဖစ္လဲပါး?"
အလုပ္စားပြဲမွာထိုင္ေနရာကထလို႔ ဝမ္မင္ရန္တစ္ေယာက္ ဆိုဖာေပၚတြင္ထိုင္ေနသည့္ ေကာင္ေလး၏ေဘးတြင္သြားရပ္လုိက္ၿပီး ေခါင္းလံုးလံုးေလးကိုဆြဲဖြလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြနဲ႔သူကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီးေမးလာတယ္။
သူတကယ္ဒီေကာင္ေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ႐ွိေစခ်င္တာ။ အဖိုးတန္တဲ့ရတနာေတြကို ၾကည့္တတ္တဲ့အျမင္႐ွိတဲ့သူက ႏြံနစ္ေနတဲ့ပတၱျမားကိုဆြဲထုတ္ခ်င္ယံုပဲ။ တစ္ခုပဲ ဒီအဖိုးတန္တဲ့ပတၱျမားကိုအရင္ျမင္ခဲ့သူကေတာ့ သူမဟုတ္ခဲ့ဘူး။
"ထားလိုက္ပါ။ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
ေျပာေနရင္း ရိေပၚအေၾကာင္းေရာက္မွရပ္သြားတဲ့ဝမ္ပါးေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔သိခ်င္မိသြားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွဆက္ေျပာမလာတဲ့အခါသူလည္း အတင္းမေမးမိေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းအေရးမႀကီးလို႔ပဲေနမွာပါေလ။
"အဲဒီေတာ့ က်န္႔က်န္႔ဘက္က သေဘာတူလိုက္ၿပီလုိ႔ ပါးသတ္မွတ္လိုက္ရမလား?"
