Dear Darling | bxb | oneshot

🌛İlk ve Son

🌛ilk defa oneshot yazıyorum çok gerginim umarım hoşunuza gideeer

...

Oneshot |

Sevgili Sevgilim,

Sana bu şekilde seslenmeyeli uzun zaman olmuştu. Ne kadar da tuhaf geliyor değil mi? Oysa ki eskiden sana sevgilim dediğimde yanakların kızarırdı, sonra da kocaman gülümserdin. Şimdi okurken ne hissediyorsun çok merak ediyorum.

Bu mektubu yaşadığımız her şeyi bir de benim ağzımdan dinlemen için yazıyorum. İçimi dökmek için yazıyorum. Duvarlarla konuşmaktan bıktığım için yazıyorum. Delirmemek için, kafayı yememek için yazıyorum. Belki de çoktan delirmişimdir yine de beni duyman için yazıyorum.
Söz veriyorum, dürüst olarak yazıyorum.

Zeytin'ini özledin mi sevgilim?

1998 yılının yazıydı sen bizim mahalleye taşındığında. Dışarıda çocuklarla oyun oynarken topu nakliyat kamyonunun altına kaçırmıştım. Sen kırmızı kapılı evin önünde kollarını önünde kavuşturmuş somurturken, ben aracın altından topu almaya çalışıyordum. Şoförün beni fark etmeyip arabayı çalıştırması ve ayağımın ezilmesi bizim tanışmamıza vesile olmuştu.

Şimdi fark ediyorum da seninleyken sürekli başıma bir şey gelmiş. Ve inan bana hiçbirinden pişman değilim sevgilim.

Annenin tiz çığlığını hiç unutamıyorum. Babana seslenmesi, koşarak yanıma gelmeleri, senin bir köşeden beni izlemen ve ben acı içinde ağlarken göz göze gelmemiz... Sonra beni hastaneye götürmüştünüz. Annenler işlemlerle ilgilenirken ikimiz muayene odasında yalnız kalmıştık. Gözlerini kocaman açıp bana bakmıştın ve "Gözlerin zeytin gibi." demiştin şok içinde. Neden şaşırdığını anlamayarak dudak büzmüştüm, "Kötü mü?" demiştim. Başını iki yana salladın "Hayır, çok güzel." sonra da ayağımı göstererek "Canın acıyor mu?" demiştin.

Usulca başımı salladığımda hiç beklemediğim bir şey yapıp, yanağımdan öpmüştün. Sonra kızaran yanaklarınla "Geçti mi şimdi?" diye sormuştun. İkimizde çok utanmıştık, sürekli kaçırdığın gözlerini unutamıyorum.

O gün eve döndüğümde annem önce ağlayarak sarılmış sonra da pembe terlikleriyle bir güzel dövmüştü beni.

İki hafta boyu hiç görememiştim seni. Evden dışarı çıkmıyordun. Ama o gün, çocuklarla kavga edip dayak yediğim gün... Kurtarıcım olmuştun.
Annemin takılarını taktığım için benimle dalga geçmişlerdi yanlış hatırlamıyorsam. Onlara diklendiğimde ise itip kakmışlardı. Zayıf bedenim zaten oldukça güçsüzdü. Karşı koyamadan yere düşüvermiştim. Sonra sen gelmiştin koşarak. Önüme siper olup beni korumuştun. Nasıl da hayran kalmıştım sana.

Benim odama gitmiştik ve kanayan dizimi temizlemiştin. "Hep yaralanıyorsun, neden rahat durmuyorsun?" demiştin bana. Omuz silkip gülümsediğimi hatırlıyorum. Sonra yeniden sordun, "Canın acıyor mu?" Hızla başımı sallamıştım. "Acıyor, çok acıyor." demiştim. Özür dilerim sevgilim, sana ilk defa o gün yalan söylemiştim.

Yanağıma eğildiğin sırada başımı çevirmiştim, inanır mısın bilmem ama gerçekten refleksti. Dudağımın kenarını öptüğünde kalbim o kadar hızlı atmıştı ki, düşüp bayılacağım sanmıştım. 8 yaşında olmamıza rağmen ikimizde o gün etkilendiğimizin farkındaydık.