Revolutie in de Verrezen Wereld

De slavenmarkt van Makrat

Makrat. Het kloppende hart van Zonland. Winkels, markten, het paleis en een bibliotheek. Maar ook dingen die het daglicht beter niet zien. waaronder de slavenmarkt. jonge meisjes die gevangen genomen worden worden daar verkocht. Vilniu, de dikke opzichter van de slaven bekeek tevreden de mensen die naar de slavinnen op het podium keken. Er werd onderhandeld over de prijs en daarna worden de ketens overgedragen aan de nieuwe meester. Alles liep gesmeerd vandaag. Vandaag zou hij trouwens ook zijn nieuwste aanwist tonen. 'Straks is het jouw beurt, schoonheid!' Siste hij tegen een schim in een kooi. Twee groene ogen lichte op. Ze keken de slavenhandelaar met een immense portie haat aan. Hij giechelde. Kijk toch niet zo boos, schatje. Je zult wel anders piepen als je ziet hoeveel geld sommige mensen voor je willen geven!' Hij wreef tevreden in zijn handen. 'Mensen betalen zoveel voor-' Er stoof paniek op tussen het volk. Vijf gewapende en gepansterde mannen op paarden vielen de tent binnen. ze vernielden het podium en bevrijden de slaven. 'Wat gebeurt hier?' Vroeg Vilniu gestoord. Toen pas zag hij de schitterende kroon op het hoofd van de jonge, zwartharige jongeman. 'Koning Kalth!' De menigte schrok. Ook de slaven keken verbaast op. De koning knikte traag en richte zich tot het volk. 'Mensen van Zonland. Slavenhandel zal vanaf nu zwaar bestrafd worden! Zonder wettige toestemming worden er geen mensen meer gevangen genomen! De slaven op deze markt, zijn vrij!' Een luidgejuich steeg op. Mensen wierpen zich aan zijn voeten, huilend van geluk, honderduit bedanken. Een wanhopige vrouw trok zijn aandacht. Ze stopte voorbijgangers maar die trokken hun armen los en liepen haar voorbij. De koning ontsnapte van de menigte en sprak de vrouw aan. Ze barste in huilen uit. Ze viel op haar knieëen voor zijn laarzen. 'O, mijn koning! Mijn nichtje! HIj heeft haar meegenomen! Zij was zijn hoofdprijs!' De koning kalmeerde haar. 'Rustige, vrouwe. Wie heeft uw nicht?' De vrouw droogde snel haar tranen. 'Vilniu, de slavenhandelaar! Hij nam Jadina mee!' De koning draaide zich om naar twee ridders. 'De rest gaat de mensen hier ontruimen, jullie gaan met mij mee!' Ze knikten kortdaat en volgden Kalth naar hun paarden. ze volgden de aangegeven richting van de voorbijgangers. Vilniu zou achter de tralies vliegen. HIj was een van die rijkerds die zijn zak vulde met louche zaakjes. Sinds Kalth koning was, wilde hij echt iets veranderen in zijn land. Dingen waarvoor Learco een oogje dichtkneep, daar ging hij daadwerkelijk iets aan doen. Hij had zijn zus graag als koningin naast zich gehad, maar zij voelde er niets voor. Al zeven jaar regeerde Kalth Zonland in vrede.

Het was avond toen ze Vilniu inhaalden. Hun kamp was op een grote lege vlakte met enkel een paar bosjes. De koning en de ridders verstopten zich in de bosjes waar ze een manier bedachten om het meisje te redden zonder haar leven in gevaar te brengen. ze zat vastgebonden aan een paal. haar handen vastgebonden achter haar rug. Strijdlustig probeerde ze de touwen door te krijgen. Het maanlicht viel net op haar gezicht. Kort zwart haar, tot net niet op haar schouder en groene ogen. Ze was nog erg jong. 'Eet wat, ik wil je niet uitgehongert weggeven!' Grinnikte Vilniu. HIj hield haar een pap voor. Ze trok haar neus op. 'Maak mijn handen los! Ik ben geen varken om mijn gezicht daarin te duwen!' Hij aarzelde, toen greep hij zijn dolk en hakte de touwen rond haar polsen door. Haar polsen masserend, nam ze een hap van de walgelijke brij. Toen de man zich even omdraaide, greep ze zijn zwaard dat op zijn mantel lach. Ze sneed het touw rond haar voeten los en stond op. Ze droeg een losse rok en hesje. De man draaide zich om. Verbijsterd trok hij zijn dolk. 'Ik weet niet wat je plan is, mop. Maar hier geraak je niet weg!' Hij draaide om haar heen. 'Je had moeten wegrennen toen je kon!' Hij maakte een uitval. ze ontweek hem. Ze sloeg met het plat van haar zwaard tegen zijn wang. Hij schreeuwde maar bracht een uitval naar haar buik. Ze zakte door haar benen. Toen stormden Kalth en zijn ridders op hen af. De ridders ontwapende de handelaar met één enkele slag van hun zwaard. Kalth boog zich over het kermend meisje. 'Alles oké?' Ze richte zich op. 'Ja, prima, zie je niet dat ik een dutje doe?' Haar ogen vlogen open toen ze koning herkende. 'Majesteit! Ik...?' Hij legde zijn mantel op haar schouders. 'Stil maar. je bent gewond. Ik breng je naar het kasteel, daar kunnen we je verzorgen!' Hij wikkelde haar in zijn mantel en droeg haar op zijn paard. Ze sloot haar ogen.

Toen ze ze weer opende was ze in een kamer. Een groot hemelbed beperkte haar zicht. Een bleek gezicht kwam in haar gezichtsveld. 'Ben je wakker?' Vroeg een diepe stem. 'Ja, natuurlijk ben ik wakker?' Vroeg ze verbaast. toen herkende ze de koning. 'Mijn koning. Bedankt om te helpen!' HIj lachte. 'Je had het zelf ook prima afgewerkt hoor.' HIj nam haar hand. Ze slikte. 'Nee, zonder u zou ik daar al lang doodgebloed zijn. Hij streelde haar hand. 'Vanwaar komen jij en je tante?' Mijn tante? 'Uit Oras. Een dorp dat werd vernietigd tijdens de pest van Kryss. Er leefden er veel nimfen, vandaar...' De koning knikte. 'Wat gek, ik heb nog nooit van Oras gehoord. Waar ligt het?' Ze wende haar hoofd af. 'Ten noorde van Makrat. de mensen ontwijken ons liever. Wij zijn gespecialiseerd in magiesche rituelen. Soms worden we wel  eens ketters genoemd. De koning knikte begrijpend. 'Je tante was gehaast deze morgen. ze zei wel dat ik moest zeggen dat je dorp opnieuw word opgebouwd.' Eindlijk, na zeven jaar. 'Je kan pas naar huis als zij dat zegt. Rare gewoonte.' Ze schudde haar hoofd. 'Ik zal wel in een herberg overnachten.' De koning kneep in haar hand. 'Welnee, blijf hier! We hebben hier toch nauwelijks gasten.' Ze twijfelde. 'Ik wil u niet tot last zijn mijn heer.' Hij onderbrak haar. 'JIj bent mij absolut niet tot last. Je blijft hier tot je tante die brief stuurt, oké?' 'Maar...' 'Dat is een bevel van je koning!' ze zuchte. 'Goed dan.' Hij grijnsde. 'Mooi zo. Ik heb nog wat werk, rust ondertussen uit!' ze pufte:'Ik rust niet graag! Ik heb beweging nodig!' Hij stond op. 'Jij bent ook niet bepaald op je mond gevallen hé?' Ze lachte. 'Niemand van mijn familie, hoogheid.' Hij liep naar de deur. 'Ik kom vanavond wel nog eens kijken hoe het met je gaat, goed?' Ze stak haar duim op. Lachend sloot hij de deur achter zich.