Geriye baktığımda, o ve kırık kemanı kalmıştı sadece. Tek sesini kırmışlardı, tek çığlığını, tek huzurunu, tek dostunu kırmışlardı. Herkesten daha iyi biliyordum bunu. Hatta tek bilen bendim belki de. Bu yüzdendi herkes gülerken ağlayışım.
Bir şeyler hep eksik kalıyordu. Ben yazıyor, çiziyor ve konuşuyordum. Ama kalbimde sıkışıp kalan o cümle, hep eksikti bir yerlerde. Bazenleri bir damla olurdu, bazenleri çığlık, bazenleri ise acı bir serzeniş. Ancak hiçbir zaman dilim dönmedi o cümleye, hiçbir zaman gücüm yetmedi. Şimdi orada, kalbimin beşinci odacığında. Ta ki benimle birlikte toprağa, hayata karışıncaya kadar. Kim bilir, belki bir gün özgürlük olarak yeniden doğar. Ancak bu sefer ne bir çığlık, ne de beşinci odacık. O sefer kalplerin ta kendisi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
The Darkest White
FanfictionŞimdi çıkmaza girmiştim işte. Sevdiğim kişi sandığım kişi miydi, bunca zamandır peşini kovaladığım kişi neyin nesiydi?
