Rüzgarımın Sesi

1.UÇURUM

medya:

ALİN GECE KORKMAZ

-------------------------------

Yine içkiyi fazla kaçırıp sarhoş olduğum gecelerden birindeydim.Artık evdeki kavgalardan kurtuluş yolunu böyle bulmuştum.Kendimi bildim bileli evimizden bağırış,kavga eksik olmuyor.Niye derseniz inanın 18 yaşıma geldim ve sebebini hala anlamış değilim.

Eskiden bu konuyu çok kafama takar,kavgalar başladığında odama çekilir ve bağırarak ağlamaya başlardım.Belki sesimi duyar ve kavga etmezler diye ve bir ümit bunlar son bulur diye.Ama hiç bir zaman o umut ışığı yanmadı ve asla umurlarında olmadı ne bağırış seslerim ne de ben.

Evet,ben de hiç umurlarında değildim.Sözde benim annem babam onlar,fakat sadece sözde.Çok iyi hayat şartlarında beni büyütmüş olsalar da,onlardan asla gerçek sevgi ve şefkat göremedim.

Bir süre sonra artık ben de onları görmezden gelmeye ve elimde olanlarla hayatın tadını çıkarmaya başladım.Kredi kartımı istediğim gibi kullanıyor ve bir sürü para harcıyordum.Bir süre sonra bu babam tarafından uyarı almama sebep olmuştu.Bende inadına bunu sürdürmeye hatta eskisinden bile daha çok para harcamaya devam ettim.Babamın sinirlendirmeyi ve sinirleneceğini bile bile sınırlarını zorlamayı artık zevk haline getirmiştim.

Son noktayı 1 hafta önce doğum günümü hiç birinin hatırlamamasının üzerine gittim kendime araba aldım.İnsan kızının doğum gününü nasıl unutur hala aklım almıyor.Tabi yine kendilerini üste çıkarmaya çalışmış birde üzerine kendime aldığım küçücük hediyenin hesabını sormuşlardı.

Bende

"Beni çok sevdiğinizi bildiğim için,sizi hiç zahmete sokmadan sizin yerinize kendime minnacık bir hediye aldım.Canım ailem hediyeniz için çok teşekkür ederim,çok düşüncelisiniz."

deyip,sahte bir gülüşle yüzlerine bakıp ardından kahkaha atarak odama çıkmıştım.Onlarda o an bir tepki veremeselerde,sinirden morarmış yüz ifadeleri ile oldukları yerde kalmışlardı,tabi ben çıkınca öyle duruyorlardı en azından.

Şimdi yine kavga edecekleri bir anda hemen kendimi evden atmış ve her zamanki mekana gelip sarhoş olmayı başarmıştım.Eve onlar yüzünden gece gidiyordum sırf kavgalarını duymayayım ya da beni görüp yeni kavga çıkaramasınlar,uyumuş olsunlar diye.Gerçi ne kadar geç gelsem de umurlarında olmuyordum.Eve hiç gitmediğim günlerde bile arayıp sormuyorlardı.

Acaba ölsem üzülürler miydi?Çünkü bir yerde okumuştum,bazı ebeveynler çocuklarına sevdiklerini belli edemeye bilirlermiş.Umarım öyledir,yoksa onları beni anne babasız bıraktıkları için asla affedemeyecektim.Oysa ben her şeye rağmen onları çok seviyordum.

Kafamdakı düşünceleri bir kenara atıp,telefondan saate baktım.Saat 01:43 gösteriyordu ve artık eve gitmek için doğru zaman gelmiştir diye düşündüm.Bar masasından çantamı alıp kasaya doğru ilerledim.İçdiklerimin parasını da kasaya ödedikten sonra,buradan çıkıp arabama doğru ilerledim.

Sarhoş olsam bile arabamı her zaman kendim sürerdim.Arabaya doğru ilerlediğim sırada,sendeleyerek yürüdüğüm için ayağım takılıp düşecektim ki,birinin belimden tutup beni yakalamasıyla düşmekten son anda kurtulmuştum.Bir kaç saniye sonra olayı kavradığımda kendimi toparlayarak hemen beni tutan ellerden kurtardım kendimi.Dönüp beni tutanın kim olduğuna bakacağım sırada yine sendelediğim için düşecekken bir daha o ellerin sahibi beni düşmekten kurtardı,tamam bu kadar kahramanlık yeterdi.Bu sefer dikkat ederek hafifçe arkama döndüğümde,deminden beri içerde beni dikizleyen çocuğun kurtarcım olmasını en son istediğim şey olduğunu aklımda bir kenara yazdım.Çünkü neden yazmayayım akıl benim değil mi,size ne benim aklımdakinden.Ben şaşkın bir şekilde bu çocuğa bakarken o sadece sırıtarak beni izliyordu.Yok yani işu an sırıtacak ne var söyle biz de gülelim.