Obsessie, liefde en wederzijds

Aandacht

Waarom moet ik altijd haast hebben?' mompelde ik tegen mezelf. Ik pakte mijn rugzak en trok een sprint naar de deur. Zonder gedag tegen mijn ouders te zeggen reed ik met haast naar school, gooide mijn fiets tussen die van anderen en trok een sprint naar het lokaal waar ik les had. 'Weet iemand waarom Lena er niet is?' hoorde ik haar vragen. Dat ze mijn naam al noemde terwijl de hele klas luisterde deed mij wat. Zo speciaal was het niet, maar voor mij was het meer dan alleen een vraag. Ze zou mij in haar gedachte hebben. Ik stond toen bij de gesloten deur en stapte naar binnen. Natuurlijk kreeg ik hierdoor de volle aandacht, ik was tenslotte al twintig minuten te laat. Het was een soort gewoonte geworden om telaat te komen. Minstens twee keer per week kom ik met haast telaat aan bij school. Ik werd er dan ook vaak mee geconfronteerd door docenten.

'Lena? Het moet wel wat minder worden he, dit is niet helemaal de bedoeling' zei ze nogal geïrriteerd.
Het maakte mij niet uit dat ze op zo'n toon tegen me sprak. Bij andere docenten had ik het niet hoeven te proberen om nog binnen te komen, bij haar was er iets anders.
Ik knikte en nam plaats aan een tafel die helemaal vooraan stond. Niemand wilt daar zitten, het staat precies voor het oog van de docent.
Ze ging verder met haar uitleg en ik deed rustig mijn jas uit en pakte mijn spullen. Toen ze vanuit haar bureaustoel naar het bord liep, keerde ik mijn rug en zocht oogcontact met mijn vrienden die zoals gewoonlijk achteraan zaten, uit het zicht van de docent.
Ik zakte onderuit en ging in een soort slaaphouding zitten met mijn hoofd op de tafel om vervolgens naar het bord kijken. Ik volgde haar passen, bekeek wat ze allemaal deed. Na de uitleg kregen we nog tien minuten om te leren. Daarna zouden we een kleine toets krijgen.

Er werd over mijn hoofd geaaid. Ik sprong recht overeind en opende mijn ogen.
Ze stond voor me met de toetsblaadjes. Ze probeerde streng naar mij te kijken, wat ik al helemaal schattig vond. Ik verwachtte een korte preek. Inplaats daarvan kreeg ik een glimlach naar mij gericht en een toetsblaadje. Die ene simpele lach kon mijn hele dag al gelijk veranderen. Ik zette een knop om in mijn hoofd en ging me focussen op de toets. Gelukkig bestond het grootste deel van de toets uit meerkeuze vragen. Een beetje logisch nadenken en dan lukt het wel, dacht ik bij mezelf. Al snel had ik hem af en verschoof hem naar het rechterdeel van mijn tafel. Ze liep langs onze tafels en bleef achteraan staan. Het voelde alsof ze een kwartier lang de focus op mij nam.
Ik moest mijn best doen om niet naar achter te kijken.
Eindelijk ging de bel en we mochten de klas verlaten. Ik nam de tijd om alles weer in te pakken en daardoor kwam ik als één van de laatste aan bij haar. Ze raakte perongeluk mijn hand aan terwijl ik mijn toets gaf. Ik ving haar blik en ik kreeg het warmer.