Ay Shet.
Shit. Shit. Shit
Bakit nandito siya?! >_
Agad agad kong binuklat ang librong hawak ko at iniharang sa mukha ko at dahan dahang dumaan sa may shelf niya. Juzmiyo marimar.
Grabe ang pagmumura ko sa isip ko. Pakshet bakit dito pa?
Please matagal ko na siyang hindi naiisip. Kung kailan akala ko okay na ako. Akala ko wala na. Akala ko nakamove on na ako. Tangina akala ko lang pala yun.
Isang taon. Masaya naman ako. Pero bakit nung nakita ko siya lahat ng sakit bumalik ulit sakin. Kailangan makaalis agad ako dito. Kung hindi ko lang kailangan yung librong yun eh kanina pa ako kumaripas ng takbo palayo sa lugar na ito. Palayo sa kanya.
Tae. Palingon lingon ako habang nakayuko at hinanap ang shelf ng librong kailangan ko. Asan ba yung pesteng literature section na yun.
Aha ito na. Dali dali kong tiningnan ang mga nakalagay na libro.
Asan na ba dito yung sinulat ni Virginia Woolf naku naman oh.
Tumingala ako at hinanap ito sa may taas na shelves. Virginia Woolf wherefore art thou na ba.. I skimmed my hands sa may spine ng mga books.. Yun lang yung aboot ko eh.. Yes! Ayun na.
Shit Hindi ko abot. Ano ba yan. I tried to jump para maabot yung book Pero ayaw talaga eh.. I stood on tiptoes Baka sakaling height booster pero wala rin. Ang hirap talaga kapag maliit at maganda nakakastress.
I was about to give up hope nang may kamay na kumuha dun sa libro. Napatigil ako pati paghinga ko.
Please don't let it be him.
Wag siya please. Utang na loob. Maawa na kayo. Hindi ko pa yata kaya.
Parang slow motion ang lahat then I whirled around.
Pakshet.
Isang malaking ngiti any sumilay sa labi niya.
"Long time no see, Samantha."
BINABASA MO ANG
What I Thought Was True
Teen FictionTandang tanda ko pa noon, sinabi mo sakin na kahit kailan hindi ka magkakagusto sa kanya. Hindi ka magiging tulad ko at ng ibang babaeng nagkakandarapa sa kanya. Gumaan ang pakiramdam ko, inisip ko ang tibay ng pagkakaibigan natin no. Nangako pa tay...
