Παγιδευμένη Σε Δυο Σελίδες

Υπήρχε κάποτε ένα μικρό κοριτσάκι, με το όνομα Αιμιλία. Ήταν χαριτωμένο, έξυπνο, ευγενικό αν και εσωστρεφής. Είχε τόση αγάπη μέσα της για έναν κόσμο ο οποίος όμως, όπως φάνηκε στην πορεία την απογοήτευσε. Έτσι τον απογοήτευσε κι αυτή και του γύρισε την πλάτη. Μάζεψε όση αγάπη υπήρχε μέσα της και την έδωσε στον μόνο άνθρωπο που ήταν ικανός να την δεχτεί, στον Άνταμ. Ή μάλλον, στο πρίγκιπα Άνταμ. 

Η μικρή είχε πρόβλημα με το σκοτάδι, με τον ύπνο, με την μοναξιά. Για καλή της τύχη ζούσε σε ένα σπίτι όπου όλοι την αγαπούσαν και της συμπεριφέρονταν σαν να ήταν μία πριγκίπισσα. Πιο πολύ από όλους η γιαγιά της ήταν αυτή που περνούσε περισσότερο χρόνο μαζί της. Η γιαγιά της ήταν αυτή που την έμαθε να κάνει ποδήλατο, η γιαγιά της ήταν αυτή που την έμαθε να μαγειρεύει, αυτή που έκανε τα πιο βαρετά πράγματα να μοιάζουν αστεία, αυτή που έδινε χρώμα σε ό,τι άγγιζε με την χάρη και την καλοσύνη της. Η γιαγιά είχε τον τρόπο της να σε κάνει να νιώθεις άνετα. Αρκούσε μόνο να σου χαμογελάσει και αμέσως χαμογελούσες κι εσύ όσο στεναχωρημένος κι αν ήσουν. Ήταν έξυπνη γυναίκα και πολύ δημιουργική. Ήταν συγγραφέας βιβλίων και είχε γράψει πολλά παραμυθάκια τα οποία διάβαζε στην εγγονή της για να την πάρει γλυκά ο ύπνος.

Μερικά χρόνια πέρασαν και η γιαγιά της Αιμιλίας της παρουσίασε στα δέκατα τέταρτα γενέθλιά της ένα βιβλίο, το οποίο είχε εμπνευστεί από την ίδια. Η κοπέλα άρχισε να το διαβάζει ενθουσιασμένη που υπήρξε η αιτία να δημιουργηθεί αυτό το μυθιστόρημα. Είχε διαβάσει κι άλλα από τα βιβλία που είχε γράψει η γιαγιά της και είχε αγαπήσει πολλούς χαρακτήρες. Κανείς όμως δεν ήταν σαν τον Άνταμ.

 Ο Άνταμ ήταν πρωταγωνιστής του βιβλίου που αναφέραμε προ ολίγου. Ήταν πρίγκιπας και ζούσε σε ένα τεράστιο παλάτι. Περνούσε τις μέρες του διαβάζοντας ή κάνοντας προπόνηση με τον κολλητό του, τον σερ Τόμας στην ξιφασκία. Ο πατέρας του ήταν κάπως σκληρός μαζί του, διότι ήθελε να αναθρέψει σωστά τον μοναχογιό του να διαδεχθεί τον θρόνο. Γι' αυτό και ο νεαρός πρίγκιπας φρόντιζε να τον φέρνει συχνά στα όριά του, καταστρέφοντας τις διάφορες εκδηλώσεις ή κάνοντας πράγματα τα οποία δεν πλήγωναν τον πατέρα του, αλλά σίγουρα τον εκνεύριζαν. Η μητέρα του από την άλλη, ήθελε να τον παντρέψει με μία κοπέλα της κοινωνικής τάξης τους, διότι πίστευε πως κανένας βασιλιάς δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς βασίλισσα και το αντίστροφο. Έτσι ο νεαρός πρίγκιπας πήγαινε κρυφά στον στάβλο όπου και έπαιρνε το άλογό του το οποίο τον οδηγούσε σε ένα μέρος που κανείς δεν ήξερε σε όλο το βασίλειο. Εκεί έκανε μπάνιο στα καταγάλανα νερά της λίμνης,   που δίχως πολλή προσπάθεια καθρέπτιζε τα όμορφα χαρακτηριστικά του. Αυτή ήταν η καθημερινή του απόδραση από τις δυσκολίες του κόσμου. Με το σούρουπο, γύριζε πάλι πίσω στο κάστρο. Το δωμάτιό του βρισκόταν σε έναν ψηλό πύργο και είχε ένα υπερβολικά μεγάλο παράθυρο, το οποίο του επέτρεπε να θαυμάζει την ομορφιά των αστεριών τα βράδια και να κάνει καμιά ευχή όποτε έβλεπε κάποιο από αυτά να πέφτει. Ήρθε όμως η μέρα που ο Άνταμ έπαψε να είναι το καλόκαρδο παλικάρι που όλοι ήξεραν. Ένας υπηρέτης, κατάσκοπος άλλου βασιλείου, δηλητηρίασε τους γονείς του. Αυτό τον εξόργισε τόσο πολύ που δίχως δεύτερη σκέψη, διαπέρασε με το σπαθί του το στήθος του δολοφόνου της οικογενείας του. Μία ολόκληρη χώρα στηριζόταν στα χέρια του πια. Ο βασιλιάς -πλέον- Άνταμ ήταν καλός βασιλιάς, πάντοτε όμως τον στοίχειωνε αυτή η τραγική ανάμνηση, έτσι κλείστηκε στον εαυτό του και δεν εμπιστευόταν κανέναν εκτός από τον σερ Τόμας, τον καλό του φίλο. Πάντοτε ήταν πιο διαχυτικός από τον ίδιο, προσπαθούσε να τον πείσει πως ο κόσμος ήταν καλός, πως ήταν νέος ακόμη και δεν έπρεπε να σταματήσει να διασκεδάζει και πως, ίσως, αν έβρισκε κάποια κοπέλα που θα του χάριζε παιδιά, να αισθανόταν χαρούμενος ξανά. Ο βασιλιάς όμως δεν άκουγε λέξη. Υπήρχαν κοπέλες που του είχαν τραβήξει την προσοχή, καμία όμως δεν κατάφερε να κλέψει την καρδιά του.