Ψιθυρίσματα

-Φύγε μακριά! ούρλιαξε με δύναμη πιάνοντας τα αυτιά του ο Κέβιν.

-Δεν υπάρχεις! συνέχισε να λέει κλείνοντας σφιχτά τα μάτια. Μα οι ψίθυροι που άκουγε δεν σταματούσαν. Άσπλαχνα δαιμόνια, όπως συνήθιζε να τα λέει, του βασάνιζαν το μυαλό οδηγώντας τον να κάνει αποτρόπαια πράγματα.

Η αρχή έγινε όταν ήταν στην τρυφερή ηλικία των εννέα ετών. Όπου τότε οι γονείς του είχαν ένα πολύ καλό και υπάκουο σκυλί τον Μπάντι. Ο Κέβιν είχε μεγαλώσει από μωρό με αυτό το σκυλί και το αγαπούσε πάρα πολύ. Όταν ο Μπάντι γέρασε και πέθανε, ο Κέβιν ήταν μονάχα πεντέμισι ετών.

Βλέποντας οι γονείς του πόσο πολύ τού έλειπε, του έφεραν ένα κουταβάκι για να μεγαλώσει μαζί με τον γιο τους. Είχαν την ελπίδα ότι αν είχε ένα σκυλί από τόσο μικρό θα δενόταν περισσότερο μαζί του και θα ξεχνούσε γρήγορα τον Μπάντι. Αλλά έκαναν λάθος.

Ο Κέβιν δεν έδινε καμιά σημασία στον Σνόου, έτσι τον είχαν ονομάσει γιατί το τρίχωμα του ήταν ολόλευκο δίχως ίχνος άλλου χρώματος. Όσο και αν το μικρό κουτάβι τον πλησίαζε και τον έγλυφε, εκείνος το έσπρωχνε μακριά του. Μέχρι που άκουσε τις πρώτες φωνές μέσα στο κεφάλι του.

Στην αρχή ήταν μια μακρόσυρτη ανάσα, ύστερα άκουγε ακαταλαβίστικες λέξεις και μετά καθαρά μηνύματα. Μηνύματα που τον πρόσταζαν να κάνει άσχημες πράξεις που τρόμαζαν τον μικρό Κέβιν. Του έλεγαν να πάρει ένα μαχαίρι από την κουζίνα και να "ζωγραφίσει" με αυτό πάνω στο σώμα του διάφορα πράγματα, που εκείνος δεν τα καταλάβαινε. Του έβαζαν σκέψεις στο μυαλό, δείχνοντας του φριχτές εικόνες που απεικόνιζαν τρομαχτικά μαύρα πλάσματα με τεράστια μυτερά δόντια και γαμψά νύχια να ξεσκίζουν τις σάρκες των γονιών του. Κοιτάζοντάς τον με την αηδιαστική τους όψη γεμάτα αίματα γελώντας υστερικά.

Εκείνος έκλεγε και φώναζε μα οι γονείς του δεν ήταν ποτέ εκεί για να τον ακούσουν. Η μητέρα δούλευε όλη μέρα μαζί με τον πατέρα του για να τα βγάλουν πέρα και η μόνη που τον πρόσεχε ήταν η γιαγιά του. Εκείνη όμως καθόταν όλη μέρα στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση, αφήνοντάς τον μόνο του στο δωμάτιό του. Δεν τον άκουγε, μόνο καμιά φορά σηκώνονταν να δει αν είναι όλα καλά και μετά καθόταν ξανά στο σαλόνι. Μα οι φωνές, λες και ήξεραν, πάντα σταματούσαν λίγο πριν έρθει η γιαγιά. Είχαν εξασφαλίσει την σιωπή του απειλώντας τον ότι αυτά που έβλεπε θα γίνουν στα αλήθεια αν μιλούσε σε κάποιον.

Είχαν περάσει 7 μήνες από την άφιξη του Σνόου και ο Κέβιν εξακολουθούσε να μην τον θέλει. Οι φωνές τον είχαν πείσει ότι εξ αιτίας του πέθανε ο Μπάντι. Ότι αν δεν ήταν αυτός, ο αγαπημένος του σκύλος θα ζούσε ακόμα. Ότι οι γονείς του είχαν σκοτώσει τον Μπάντι για να φέρουν σπίτι αυτό το ηλίθιο μικρό σκυλί. Του το έλεγαν κάθε μέρα, όλες τις ώρες.