"Każdy napisany przez siebie wiersz mogłam wykonywać mniej więcej przez pół roku, potem już nie byłam w stanie na niego patrzeć, nie mówiąc o publicznym czytaniu na głos. Nie wiedziałam, z czego to wynika; w każdym razie cieszyłam się, że moje wiersze tylko wybrzmiewają na scenie, że nigdzie się nie ukazują. Rozpływały się w powietrzu przy dźwiękach aplauzu. Prawdziwi pisarze, ale też malarze, musieli przez całe życie oglądać brzydkie dzieła, które popełnili. Byłam na siebie zła nie tylko za to, że wszystko, co robię, jest brzydkie, ale też za to, że nie mam odwagi stawić czoła tej brzydocie".
- Sally Rooney, Rozmowy z przyjaciółmi
