Obudziłem się. Czy to jest miejsce, gdzie trafiają zmarli? Nie wyglądało na takie. Szare pole. Wiatr poruszał trawą. Na niebie widniała ciągła noc. Kilka osób zaczęło wstawać z trawy. Natalia, Kacper, Mikołaj, Hubert i nawet on, Adrian. Jak nigdy podbiegłem i przytuliłem ich wszystkich ze łzami w oczach. Nie sądziłem, że kiedykolwiek tak za kimś zatęsknię.
- "Zbierzmy się!"
Krzyknąłem do wszystkich nie oczekując odpowiedzi. W chwilę wszyscy zeszliśmy się w je do miejsce.
- "Wszystko z wami dobrze? Nie wiem gdzie jesteśmy, ale najważniejsze, że jesemy cali. Adrian? Jak mogłeś się zabić? Nic nie było dobrym powodem, aby zmuszać się do tego."
Cisza. Nikt nie odpowiedział. Widziałem, że ich usta się poruszały, lecz żaden dźwięk z nich się nie wydostawał. Oni też nie do końca mnie słyszeli. Jak w takim razie usłyszeli, abyśmy się zebrali? Nie chciałem zaśmiecać sobie znów głowy. W oddali stał stary zniszczony dom. Pokazałem na niego ręka. Każdy zrozumiał ten posty gest. Ruszyliśmy do punktu docelowego. Szliśmy gęsiego. Oststni był Adrian. Biedny, znów spotkało coś jego. Zniknął. Kolejny raz to zrobił. Doszliśmy do domu. Natalka ewidentnie spanikowała, nie potrzebowała nawet słów aby to wyrazić. W czasie kiedy starałem się bezdźwięcznie uspokajać ją, Kacper i Hubert zniknęli. Mikołaj stał w miejscu jak słup soli wpatrując się w przestrzeń w oddali. Jego oczy były całe czarne, a on sam odzyskał głos i powtarzał jedno słowo: "Rzeczywistość". Przerażał mnie. Zza moich pleców usłyszałem damski głos. Natalka. Zaczęła robić dokładnie to samo. Dziewczynka powróciła. Złapała mnie za rękę i zaciągnęła do pokoju, w którym zamknęliśmy się na klucz. Teraz jestem tu. Zamknięty sam nie wiem gdzie, z sam nie wiem kim. Boję się strasznie. Piszę to aby ktoś, kto to odnalazł mógł poznać moja historie. Mam nadzieję, że Ty poznasz prawdę. Dla mnie już za późno, za chwilę się przebiją. Chciałbym chodź raz poznać prawdę.
