ხუთი ნოემბერი .
"უკვე ხუთი დღე გავიდა და მაინც ვერ გამოვკვებე ტკივილი სახელად უშენობა . როგორ არ ვცადე მაგრამ წამი ვერ ვიპოვე , წამი მაინც შენი სახე რომ გამედევნა გონებიდან . თუ ამდენად ბევრი იყავი ჩემში , როგორ დაგთმე ? "
თორმეტი ნოემბერი .
" ხანდახან მგონია დროში გავიჭედე . თითოეული წამი ისე ნელა გადის ... ისე ნელა რომ დროც ვერ შველის ჩემში ჩასახლებულ სევდას "
ცხრამეტი ნოემბერი .
" ცივა . შენი წასვლის შემდეგ ვერაფრით გავითბე სხეული . კანი მეწვის და ოთახს შერჩენილი შენი სურნელით ვიკვებები . "
ოცდასამი ნოემბერი .
"დღეს იმდენად მომენატრე , ყველა სულიერს შენი ხორცი შევასხი და ლანდად გაქციე . ყველგან მომელანდა შენი ფეხის ხმა . ყველა მოლანდებას ავუწვე ჩემი ნაბიჯები . ბილიკებმა სახლში მომიყვანა . ჩემს სახლში სადაც თავად გადავწყვიტე უშენობა . "
ოცდახუთი ნოემბერი .
" მეშინია , მგონია ახლა იმაზე მეტად მაშინებს შენი არ ყოფნა ვიდრე შენთან ყოფნა მაშინებდა მაშინ . "
ოცდაათი ნოემბერი .
" დღეს წიგნის მაღაზიაში ვიყავი . შენი წიგნის ეგზემპლარებს ხელიც კი ვერ შევახე . არადა მინდოდა ყიდვა , თავში გამომწყვდეული მოგონებების გაცოცხლება . ისე მეუცხოვა , ისე მომინდა საკუთარის დაბრუნება ათასი ერთნაირიც ვერ ვაქციე ჩემად . "
სამი დეკემბერი .
" რომ იცოდე , რომ იცოდე როგორ გელოდები მოხვიდოდი ? "
ცხრა დეკემბერი.
" რეალობასა და წარმოსახვას შორის გაჭედილი ისე გელი , უკვე არც მჯერა რომ მოხვალ."
ცამეტი დეკემბერი.
" დღეს პირველად შევავლე თვალი ჩემს უსიცოცხლო სხეულს . შემაშინა . ეს მე არ ვარ . არც ის ხორცია შენ რომ გინდოდა და მე ვერ ვთმობდი . გიბრაზდები , მგონი ნელ-ნელა უფრო და უფრო , შენც და საკუთარ თავსაც . "
