Aynanın karşısına geçmiş ağlamaktan şişmiş,yatmaktan yıpranmış saçlarıma bakarken herkesin benim hakkımda konuştukları şeyleri düşünüyordum.''Güzel bir fizik,ince uzun parmaklar,bakımlı tırnaklar,mükemmel yumuşacık saçlar,zengin,başarılı,uyumlu,balado tüm erkeklerin gitmek isteyeceği,okulun en populer kızı.''evet bunların hepsi benim herkesin bana bakıp ta söyledikleri şeyler ama hiçbiri içimde kopan fırtınaları,taşlı yolları,buz gibi akan şelaleleri bilmiyor hepsi hayata tozpembe bakıyor.Bende önceden herşeye tozpembe bakardım,karanlıktan korkar,geceleri yatarken arkama dönemez,yalnızlıktan nefret eder,yüksek ses hiç hoşuma gitmezdi.Oysa şimdi en çok karanlıkta uyuyorum, geceleri arkamdaki karanlık gölgelere saklanıyorum,daima yüksek sesle müzik dinliyorum ve insanlardan,kalabalık otrtamlardan nefret ediyorum.Bir insan iki ayda nasıl bu kadar değişebil ki diymi?Belki de fazla ilgidendir,herkezin gözünün sende olmasındandır,artık bunalmandandır veya gördüğün hasarlardan,zarzor ördüğüm duvarların içine herkesin girmek istemesindendir.Ailemin durumu iyi olmaya başlayınca herkes beni görmeye,tanımaya,duymaya başladı,ilk başlarda ne kadar da çok sevmiştim bu durumu,okulun en populer kzıydım ayrıca tüm moda dergileri de benim resimlerimi kapak yapmak için savaşak dereceye gelmişlerdi.Ne kadar da benimsemiştim bu durumu,birden yükselmiştim,orta dereceli bir aileden tahmin bile edilemeyecek kadar zengin olan bir aile oluvermiştik.Ve benim tanınmamı da en çok etkileyen olay buydu ilk başlarda herşey çok iyiydi kuaförler,alışverişler,sosyal aktiviteler hepsi çok iyiydi hemde fazla iyi ama gün geçtikçe özelim kalmıyordu herkes ne yapacağımı öneden tahmin ediyordu ve buda gün geçtikçe can sıkmaya başladı, tozpembelikten kurtuluyordum çünkü herkesin çıkar ilişkisi içinde olduğunu daha yeni anlıyordum.Herşeyin farkına varmaya başlamıştım ve o günden sonra herşey farklılaştı,değişti anlamsız oldu.Kalemin zeminini o günden sonra atmaya başladım.
O gün;
Dilara ile alışverişe gitmiştik ve kuaföre akşam da sinemaya gidecektik.Dilara benim herşeyimdi herzaman yanımda olandı.Kuaförden çıkıp taksiye bindiğimizde herşey yolundaydı taki taksicinin bana tip tip baktığını anlayana kadar.Bize çok kötü bakıyordu bunu Dilara da fark etmiş olacak ki huzursuzlandı ve ''ileride inelim lütfen'' dedi.Ama taksici onu tınlamadı ve yoluna sürmeye devam etti.Biz çok fazla huzursuzlanmıştık ve kapıdan inecektik.Evet araba giderken inmek çok saçma gelebilir ama eğer sizde böyle bir durum yaşasanız bunu yapmaya inanın kalkışırsınız.Fakat taksici kapıları kitledi ve ''birbirimizi çok seveceğiz kızlar'' dedi hemen ardında da megafondan gelen birses ''teslimatlar tamammış abi ilerideyiz ''dedi.Ben de panik yapıp arabanın direksiyonunu sola kaydırdım.Ama orada bir ağaç olduğunu kimse bilemez diymi.Arabanın ön kısmı vefattı,taksici ölmüş e benziyordu içimden ben ne yaptım diye geçiriyordum ki kolumdan bir sıvının aktığını fark edene kadar,kafamı çevirdim ve Dilara ya baktım onda hasar yoktu hemde beni arabadan çıkarmaya çalışıyordu.Arabadan hem beni hemde kendini çıkarmıştı ama ben bize yaklaşan iki adamı sezdim ve Dilara ya ''KOOOOŞ!!!!!'' diye bağırdım ama beni tınlamadı ve kolumu sarmaya devam etti adamlar tam yanımıza gelmişti ki biz kaçmaya başlamıştık fakat adamın teki elinden bir silah çıkardı ve ''Hasarsız olanı al,diğeri işimize yaramaz dedi ''bunun üzerine silahı ateş edicek pozisyona getirdi ve sıktı ama ben orada birşey anlamamıştım çünkü ben yerdeydim ve hiçbiryerim acımıyordu ama Dilara nın yerde kanlar içinde yattığını görmem ve olayı kavramam iki dakikamı almıştı.Başına geçmiş ağlamaya ,bağırmaya,ona kızmaya başlamışytım bir yandan da telefonu almış ambulansı aramaya çalışıyordum.Ambulans gelene kadar herşey bitmişti bile Dilara ölmüştü ikinci yarım yaşamıyordu ve ona bunu yapanlar hala bulunamamıştı.Bu günden sonra herşey çok değişti.
Beni koruyan,önümü görmemi engenlliyen,hiçbirşeyi umursamamamı sağlayan, kalın duvarlarım vardı artık içine kimseyi almayı cesaret edemediğim zorla ördüğüm kimseyi içine alıp kolaylıkla yıktırmayacağım duvarlar.
