Tren İstasyonu

Yağmur

♤-Şimdi farklı şiirlerde yaşar gibiyiz gökyüzüm.

1999, Hollanda, 16 Temmuz.
17.34

-"Yağmur her yağdığında beni tekrar hatırla.."

Demişti genç adam sevdiği kadına trene binmeden önce son kez bakarken.
Gözyaşları döken kadın adama sıkı sıkı son kez sarıldı.
ikiside birbirlerine son kez derinden baktı, vedaları hiçkimse sevmezdi, onlar zorundaydı.

Tren haraket edip genç adam gözden kaybolunca, kadın gözlerini gökyüzüne çevirdi ve gözyaşlarıyla ıslanmış dudaklarından şu kelimleler döküldü; 

"Yağmur her yağdığında seni tekrar hatırlayacağım.."
..
O günden sonra ne yağmur yağmıştı, nede ortada bir yağmur bulutu görülmüştü, belki onlar unutmuşlardı ama,
onları birbirine bağlayan tek şey:
notaların sesiydi.
...
Yıllar sonra farklı ülkelerde, farklı şehirlerde, farklı sokaklarda
ikiside evlerinde oturup, ellerindeki sıcak kahvelerini yudumlarken, gözyaşları birbirine eşlik ediyordu, pencerelerinden süzülen yağmur damlaları vede yağmurun sesi, her ne kadar insanı rahatlatsa da, acıyı da beraberinde getiriyordu,
ikisinin de dudaklarından dökülen tek bir cümle, onları yıllar önce olan sonsuz ve hâlâ ölmemiş olan aşklarına döndürmeye yetmişti;

2021, Fransa, 16 Temmuz.
00.00

-"Yağmur her yağdığında tekrar beni hatırla.."

2021, İtalya, 16 Temmuz.
00.00

"Yağmur her yağdığında seni tekrar hatırlayacağım..."

           "senelerce öteden ruhlarımız duysun birbirini."
             -"eğer ruhlarımız kaybetmediyse birbirini"

THE END-

♤-Biz insanlar, bazen kaybetmeyi kabullenmeyiz.
Ve kimilerimiz,
gerçekten kaybetmemesi gereken şeyleri kaybetmiştir.
Okuduğunuz için teşekkürker.

Mutlu günler :)