Korku hikayeleri

Toprak

Bu karanlık sokağa, aptalca, salakça bir şekilde girmenin iyi bir fikir olmadığını biliyordum. neden salak gibi arkadaşımla iddiaya girmiştim ki? Şimdi gecemi bu lanetli sokakta geçirmek zorundaydım. paltomun kolunu sıyırıp, saate baktım.

Tam 12

Lambaların ışıklarının gitmesi beni ürkütmüştü. etrafta göz gezdirdim. sanki biri varmış gibi hissediyordum,

İzleniyormuş gibi.

Ama kimse yoktu. ne bir kımıldama, ne bir ses. yani, en azından böyle düşünüyordum.

Birinin kolumu çekmesiyle çığlık attım. çığlık atınca o da ağzımı kapattı. beni sokaktaki yıkık dökük evin içine kadar sürükledi ve bıraktı.

Kapıyı kilitledi.

Artık annemin geceleri beni korkutmak için anlattığı evdeydim. tozlanmış, yıkılmış ve harap olmuş bir evdi. kapıya doğru koştum. Kilitli olabilirdi belki, ama yine de küçük bir şansım olabilirdi.

"Yo, yo, yo bu kadar basit değil" arkamdaki tuhaf şey fısıldadı. nefesi ölüm kokuyordu.

Bür anda kendimi boşluğa düşerken buldum.

Gözlerimi açtığımda yüksek tavanlı bir yerdeydim. ne kapı, ne de başka bişey vardı. sadece küçük bir pencere.

Ama pencere dışarıyı değil, toprağı gösteriyordu. sadece toprak.

Yerin altındaydık.

Etrafta biraz daha göz gezdirdim ama hiç bir şey yoktu. bomboş. pencere ile baş başaydık. Yere oturdum. ama oturmamla, zeminin yok olup toprağın beni içeri çekmesi bir oldu.

Yeniden, tuhaf bir yerdeydim. bu sefer bir kamyonetti. yerin altında bir kamyonet. direksiyon kopmuştu,petrol kokusu burnuma kusuyordu sanki.

Ama bir sallanan sandalye vardı.

Sandalyeye oturdum, kendiliğinden sallanmaya başladı, hızlandı, hızlandı.

Çok hızlı sallanıyordu. kalkamıyordum.

Ve yine karanlık. gözlerimi açtığımda bir hastaneydim. ama normal bir hastaneydi. hemşireler ve doktorlar vardı. Biraz ilerledim, bir pencere gördüm.

Perdeyi açtım.

Pencereden dışarı bakmak yerine yüzümün yansımasına baktım.

Ve çığlık attım.

Çünkü gördüğüm ben değil,

Topraktı