Memleketim Gibisi Yok

Yolculuk Başlasın

Ertesi gün Bora sabah erkenden kalktı. Uykuyu çok seviyordu ama nasıl erken saatte kalktığını anlamamıştı. Valizini aldı ve son olarak gözden geçirdi. Ailesiyle vedalaştıktan sonra taksi çağırıp Otogar'a gitti. Adana'ya 1 otobüs bileti aldı. Mersin'de havaalanı olmadığı için Adana'da uçağa binecekti. Otobüse bindi. Adana'ya varınca taksiye binip havaalanına götürmesini istedi. Bora şimdiden ailesini özlemişti bile...

Havaalanına vardı Bora. Uçağın kalkmasına 1 saat vardı. Havaalanında ki hediyelik eşya satan dükkanları gezerek vakit geçiriyordu. Uçağın kalkmasına son 10 dakika kala Bora pasaport ve vizelerini kontrol ettirdi ve uçağı aramaya koyuldu. Uçağı bulup yerine oturdu. Yanında 60'lı yaşlarda İtalyan bir adam oturuyordu. Bora'nın yolculuğu 4 saat sürecekti. Yanındaki adamla sohbet etmeye başladı. Uçak kalkmaya başlamıştı. Bora İtalya'daki ailesini çok merak ediyordu. Fotoğraflarda gördüğü Trevi Çeşmesi, büyük ihtişamıyla Kolezyum, gibi yerleri gezmeyi hayal ediyor ve İtalya'nın müthiş olan pizzasını yemek için sabırsızlanıyordu. Bora gayet rahat bir şekilde yolculuk ediyordu, ama 2 ay boyunca kalacağı İtalyan aile hakkında endişeleri de vardı...

Bora, ailesinden uzakta 2 ay nasıl kalacağını bilmiyordu. Bir yandan da İtalya'yı gezmek için sabırsızlanıyordu. Hostes yaklaştı ve Bora bir soda açıp yanındaki adama verdi. İyice koyu sohbete dalan Bora, Yanındaki adamın adını sormayı unutmuştu. Bora adam'a adını sordu. Adam ise "Andre" diye cevapladı. Uçak İstanbul'a inmişti. Bora burada tuvalet ihtiyacını giderdikten sonra tekrar uçağa bindi. Ardından 10 dakika sonra uçak aktarmasız olarak uçuşa geçti. Bora uçakta yolculuğun çabuk geçmesi için uykuya daldı. 3 saat sonra Andre Bora'ya "wake up (uyan)" dedi. Bora uyandı. Uçak İtalya'ya varmıştı. Bora valizini aldı ve yeni ailesini gördü. Yanlarına koştu. 40 yaşlarında hafif göbekli biriydi bu adam. Kendisi ailenin babası olmalıydı...