Verliefd

Hoofdstuk 2

Vandaag is het 3 dagen geleden sinds de bbq. Ik wist dat ik sinds die dag iets voelde voor jou, maar ik negeerde het. Ik heb al veel dingen meegemaakt en wou deze keer niet weer dat mijn hart gebroken zou zijn. Ik keek uit naar de zaterdagen om jou hopelijk te zien.

"Duuus... Er is niets gebeurd tussen jullie?", vroeg Elena. "Neeeee", ik gaf haar een speelse duw tegen haar shouder. "Hoeveel keer moet ik dit nog zeggen?" Ze lache. "Totdat ik het geloof liefje." Ze draaide zich om en liep het lokaal binnen."Wel het is waar!", "En toch geloof ik jou niet", zei ze terwijl ze op haar plaats ging zitten. "Nou, geloof me dan niet maar het is de waarheid.", ik gaf haar een knipoog het moment de leerkracht binnen kwam. "Goeiemorgen leerlingen."...

*de les is voorbij*

"Ik kan nu niet geloven dat er niets is gebeurd. waarom zet je gewoon geen eerste stap?"
"Zot zeker?! Ik heb al genoeg fails gehad met jongens deze keer wil ik gewoon zien wat er gebeurt."

"En wat als het te laat is?"

"Dan weet ik dat hij zijn best niet heeft gedaan.", ik draaide mij om en liep naar het toilet. Ik had genoeg van dit gesprek. Hoeveel ik ook van Elena hou, te veel is te veel. Voor ik Mathieux leerde kennen, .waren er andere jongens, maar nooit waren ze zo interessant en anders dan Mathieux. Hij had een hele andere kijk op de wereld en dat is wat mij zo aantrok aan hem. Het is niet dat ik niet wil de eerste stap zetten, maar ik durf gewoon niet... Vroeger ben ik alleen maar gekwetst geweest in deze situaties en al wat ik nu probeer te doen is mijzelf te beschermen maar Elena begrijpt dat gewoon niet...

Ik liep het toilet binnen. "Nou, wie we hier hebben.", ohnee... Die stem... Dat kon niets goeds betekenen...
"Hey Bianca, roddelpartij in het toilet zoals gewoonelijk zie ik.",Ik draaide mij langzaam om.
"Nog altijd een even grote mond zie ik", ze lachtte. Ik draaidde met mij ogen en liep verder het toilet in. Bianca was vroeger één van mijn beste vriendinnen tot populariteit haar overnam.. We leerde elkaar kennen in het eerste leerjaar. We zaten per toeval naast elkaar en sinds die dag waren we onafscheidelijk. We deden alles te samen en iedereen wou een vriendschap zoals die van ons. Onze ouders zeiden altijd dat het God was die dit gepland had. Ik geloofde dat niet, God bestaat niet eens. Het was gewoon puur toeval. In het zesde leerjaar moesten we van school veranderen, natuurlijk kozen we dezefste, maar misschien was dat niet het beste idee... Ze leerde Janne kennen en sinds die dag is ze nooit meer dezelfde geweest. Ze zegde onze afspraken af, vergat zelf eens mijn verjaardag. Ik had er genoeg van en besloot dat we elk onze eigen weg moesten gaan. Ik mis haar enorm, maar ze is niet meer het meisje dat mijn beste vriendin was.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Ik lag neer op mijn bed en keek naar mijn muur vol posters. Die had ik samen met Bianca opgehangen. Waarom sloot ze mij buiten? Als het waar was dat God ons heeft samengebracht, waarom zijn we dit nu dan niet meer?
*PLING*
Ik keek naar mijn gsm

Nieuw bericht: NU ZATERDAG ZEILEN OP DE GEBRUIKELIJKE PLAATS, WIE MEEKOMT LAAT MIJ IETS WETEN.

Ik antwoordde dat ik meeging en legde mijn gsm weer weg.
"Charlotte!", Riep mijn moeder plots.
"Jaaa?"
"Niet vergeten dat we zondag naar Emiel moeten en dat je nog altijd een cadeau moet hebben."
"Jaa, mama!"

-----------
Sorry voor de late update :)