27 Νοεμβρίου
Είναι αρχές Χριστουγέννων.
Ο κόσμος μπαίνει στο κλίμα στολίζοντας
δέντρα, φώτα, αστραφτερά στολίδια συμβαδίζοντας μαζί με την παγωνιά της εποχής που απαιτεί το άναμμα του τζακιού
και μια κούπα με ζεστή σοκολάτα και ζαχαρωτά.Οι δρόμοι είναι γεμάτοι από ανθρώπους που ορμάνε στα μαγαζιά για να προλάβουν τις τεράστιες εκπτώσεις.Στην πλατεία της πόλης ο δήμος δημιούργησε το λεγόμενο "χωριό των Χριστουγέννων" όπως κάθε χρόνο, ενώ στην μέση του χωριού δίνουν ρεσιτάλ τρία υπέρλαμπρα χριστουγεννιάτικα δέντρα.Δυο πιο μικρά στις άκρες και στην μέση το μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα με ένα ολόχρυσο αστέρι με κόκκινο γκλίντερ.Ίσα ίσα φαίνεται στο τέλος του χωριού ένα μικρό μαγαζάκι που το έχει μια γριούλα και πουλάει καραμέλες και σοκολάτες σπιτικές.
Μέσα στην πολυκοσμία περπατάει και ένας κύριος.Ψηλός, εύσωμος, κάπου στα εξήντα με ελάχιστα μαλλιά και μια μεγάλη χαρακτηριστική ελιά κάτω από το δεξί του μάτι.Φοράει μία κατάμαυρη καπαρντίνα και σκούρες γκρι μπότες που φτάνουν μέχρι τον αστράγαλο.Καθώς προχωράει στον μεγάλο πεζόδρομο απέναντι από την πλατεία, κρατάει στο δεξί του χέρι ένα λουρί που σέρνεται από ένα λευκό προς ζαχαρί τσιουάουα.Κάποια στιγμή σταματάει να περπατάει αφού στην απέναντι γωνία αντικρίζει έναν νέγρο άνθρωπο να παίζει κιθάρα με σκοπό να κερδίσει λίγα κέρματα από τους περαστικούς.Τον πλησιάζει με γοργά βήματα και κλοτσάει με δύναμη την θήκη της κιθάρας που ήταν στο έδαφος απλωμένη και που είχε πάνω της τρία με τέσσερα κέρματα.Ο άστεγος άνθρωπός σταματάει να παίζει κιθάρα και τρομαγμένος σηκώνεται όρθιος τόσο γρήγορα, σαν να γινόταν σεισμός έξι ρίχτερ.
<<Μάζευέ τα και ξεκουμπίσου από εδώ.
Να πας στην χώρα σου.Έχουμε βρωμέσει από μαύρους και κινέζους σε αυτήν την χώρα>>. φώναξε οργισμένα ο ηλικιωμένος και συνέχισε να περπατάει με το κατοικίδιό του στον πεζόδρομο.
