Wintervacht

Het plan was simpel. Eerst naar de groothandel in het Noorse Bergen om een flinke partij schapenvachten te scoren die in Nederland niet te krijgen is. Dan nog driehonderd kilometer noordwaarts tuffen om kwalitatieve maar toch spotgoedkope rendierhuiden te scoren bij een authentieke rendierenfarm. Hun schattige winkel met handgemaakte producten, waaronder prachtige zilveren sierraden, had ik bij toeval op internet gevonden en voorspelde me dat ik vast wel een paar unieke hebbedingen met viraal-potentie kon scoren. En daarna zou ik als een speer met mijn bestelbus annex camper annex verkooptruck afzakken naar Utrecht, zodat ik nog net voordat de grote inkoop voor de feestdagen begon, de nieuwe voorraad op mijn website Zilver & Vacht kon knallen.

Het geluid van de wielen die zonder grip in de sneeuw spinnen, waarschuwen me gierend dat ik maar beter kan stoppen met het gaspedaal tot op de plaat in te trappen. Dit heeft geen enkele zin. Ik draai de sleutel om in het contact, de stilte overvalt me direct als ook de verwarming ermee stopt.

Met een klap op het stuur schreeuw ik mijn omgebouwde Ford Transit toe hoe hij het in vredesnaam in zijn koplamp haalt mij zo in de streek te laten. De oorzaak: lieflijke sneeuwvlokken die al snel veranderden in een gevaarlijke sneeuwstorm en een vos die besloot midden op de spekgladde weg stil te blijven staan. Het stomme beest heeft zeker achteraan gestaan toen de hersencellen werden uitgedeeld! Ik gaf in een reflex een ruk aan het stuur en zwiep, de bus schoof zo de sloot in. Nog een geluk dat hij niet op zijn kop is gerold, maar de zwaartekracht trekt aan mijn lijf door de schuine positie waarin het voertuig zich bevindt. Ik tuur door het besneeuwde voorraam. Een winterlandschap bedekt met een wit tapijt van glittersneeuw strekt zich voor de motorkap uit. Dikke vlokken striemen voorbij als pluisbloempjes in de wind. De loodgrijze lucht voorspelt dat er nog veel meer gaan vallen de komende uren.

De kou sluipt al snel de bus binnen. Ik vouw mijn handen samen en blaas wat warmte in het holletje dat ze vormen, mijn adem wolkt als dichte mist om mijn vingers. Zonder verwarming haal ik de morgen niet. Ik gluur over mijn schouder naar het bed met daarop de stapel schapenvachten. Eerst zien of ik iemand kan bereiken, want het idee hier dagen door te moeten brengen in een holletje van vachten tot ik ingesneeuwd raak en een of andere local me in de lente vindt, verhongerd, verkleumd en eenzaam gestorven, is nu niet hoe ik me deze trip had voorgesteld.

                                                                                                 *********

De rest van dit winterse verhaal vol rendieren, romantiek en sneeuw is deze maand gratis te lezen op de website van mijn uitgever Zomer en Keuning

www.zomerenkeuning.nl/winterverhaal-wintervacht/?fbclid=IwAR2KtaSnIV5rRQCAF0Kuuoo6xetWfKG5ArjSkvgobBspPFLVEGzlbSJHBkA