May napansin akong isang babae, nakatingin siya sakin. Kapansin pansin ang maganda niyang mukha. Ngunit kung ano namang kinaganda nito ay siya namang kinalungkot ng kaniyang mukha, animo’y nakalimutan na nito ang pag ngiti at pagtawa.
“Hey Ally. Kanina ka pa nakatingin jan sa kotse ah! May problema ba?” tonong ng pinsan kong si Fred. Inakbayan niya pa ako pagkalapit niya, nakitingin na rin siya sa repleksyon ko sa kotse.
“Fred.” Siryoso kong sabi sakanya. Dumaretso naman siya ng tayo. Nakatingin parin ako ng diretso sa repleksyon ko sa kotse. Ginawa ko ang lahat ng makakaya ko para maging siryoso, bago ko sabihing, “Ang GANDA ko, noh?”
Awwwwww!!! @_@ aray! Woahhh!!! Parang namanhid ng sandal ung ulo ko. Syemsss… naalog ata. “Hoy LALAKE!” hinampas ko sya sa braso. “Masakit po ahhhh… ang gaan naman ng kamay mo!” tumingin ulit ako sa repleksyon ko. “talaga naman ahhh. Maganda naman ako ahh.”
“Ehhhh! Talaga?” parang di pa makapaniwala ang loko. “Eh ohsige… ano to?!” argggg! :3
“Tigilan mo nga yung laman ko.” Sabi ko pagtapik ko sa kamay niya. Kinukurot nya ung tagiliran ko. Kahit naman anong gawin nya, wala siyang bilbil na makukurot. Tingin nya sakin? Sexy ako noh… ok guys… walang trayduran tayo tayo nalang dito ehhh…
“Ang taba mo kaya!!! ohhh!hahahahahhahah” pangaasar niya habang dinudutdot ung tagiliran ko. Inambahan ko siya, tyaka sya tumakbo papunta sa may driver’s side. Binelatan nya ko.
Hahahahahahahahah, nakakatawa ung mukha ni Fred. “Oh see. Natawa ka na! Yan maganda ka na talaga.”
“Ewan, tara na nga!” sabi ko sabay bukas ng passenger’s seat.
“Wait...” sabi ko sabay sara ulit ng pinto ng passenger’s seat. Tumingin ako kay Fred. “Ako ang magdadrive!” ok I said it, more than a statement, maybe a command, not a request. Ganon talaga, parang kakambal ko lang yan kaya kung ano gusto ko gusto rin niya.
“Mukha mo! ayako nga.“ sabi niya sabay sakay sa driver’s seat. Diba sabi ko sainyo eh, kung ano ang gusto ko gusto niya rin.
Umikot ako at kinalampag ko ng kinalampag ung pinto sa may side niya. “Ako magdadrive! Fred!!!” sigaw ko habang kinakalampag ung sasakyan. Well, nilock nga ng loko ang pinto para hindi ako makapasok.
“Ellixis! Ano yan?!” sigaw ng isang pambabaeng boses. Paglingon ko sa pinaggalingan ng boses woahhhh!!! Mas nairita lang ako sa nakita ko. Isang babae ang nakatayo sa may pinto ng aming tahanan. Nakangiti siya na akala mong close kami. Manigas siya.
“Ohhh. hi! Step-MONSTER!” binati ko siya na may kasamang isang pilit na ngiti. Umikot na rin ako sa may passenger’s side pinabayaan ko na si Fred na siya ang magdrive. Baka kasi maibangga ko pa yon dahil sa nararamdaman kong poot at inis.
“Magiingat ka—“
“Ohhno! You don’t have to say anything I just want to say Step-MONSTER!” sabi ko sakanya. Syempre, may kahalo paring Tupperware na ngiti! Why? Basta. Ayako sakanya, and besides the feeling is mutual. Pumasok na ako sa kotse. *BAGGG!!!*
YOU ARE READING
Never Been Me
Художественная прозаA story to the real world... A story that will make you hope for something new... there's no problem in wishing but, there is one thing more powerful than any magic, or wishes... and this is HOPE... A life realization that, LIFE isn't about FINDING...