𝐀𝐤𝐥𝛊𝐦𝛊 𝐊𝐚𝐜̧𝛊𝐫𝐝𝛊𝐦|𝐭𝐤

1

Ben Jeon Jungkook, sokaklardaki birçok yetimin ve aç insanların ufacık gülümsemelerini görebilmek için her gece aynı saatte farklı mekanlarda onlara küçük bir konser veren biriyim. Beni mutlu eden bu. Benim felsefem bu. Her gece sokaklarda o küçük çocukların alkışlarıydı belki beni bu yoldan saptırmayan. Hoş gittiğim yol çok güzel benim de dönesim yok.

Bugün yeni keşfettiğim sokağa gidecektim. Daha önce nasıl fark etmediğimi bilmiyorum. Saat 00.00'da o sokaktaydım işte. Ailesinden azar yiyen çocuklar, kartonun üzerinde büzülmüş yatan bebekler, açlıktan bir deri bir kemik kalmış ebeveyn ve çocuklar. İlk önce elimde ve arabanın arkasında ki birsürü olan poşeti aldım ve içindeki yemekleri dökmemek için çabaladım. En sonunda istediğim yere geldiğimde huzurlu bir gülümseme ile etrafa bakındım. Burada yaşayanlar biz insan'lara karşı çok serttirler haliyle haklılarda bence.

Dilenebilirler bu kötü olabilir ama kartonların üzerinde yatan çocukları görmek mahvediyordu beni. En sonunda biri yanıma geldi ve elimdekilerden şüphelenmiş olacak ki sinirli bir şekilde soludu ve konuşmays başladı.

-Hayırdır senin burada işin nedir genç?
-Merhaba efendim, ben Jeon Jungkook. İlk önce size bir şey yapmayacağımı belirtmek isterim. Size yardım etmek için geldim.
-Ciddi misin genç adam? O sırtında ki ne pompalıyla mı öldüreceksin bizi yoksa?

Şaşırmış bir şekikde sırtımdakine bakarken kahkaha atmıştım.

-Hayır efendim, o size küçük bir süpriz yapabilmem için bana lazım olan bir alet.
Hem artık elimdekilere yardım eder misiniz arabada daha da var. Hemen soğumadan yiyin lütfen.
Elimdeki poşetleri sevinçle alarak poşetin içinde ki yemekleri dağıtmaya başlamışdı.
Kadın'lar bana gururla bakıyorken bazı çocuklar ürkmüş olacak ki annelerinin arkasından çıkmıyordu. Aldırmadım haklı çocuk.

Arabadakileri de dağıtıp çocuklara birer hırka hediye ederek ateşin etrafında toplanmalarını istedim. Şüphesiz bir şekilde oturmaları her zamanki gibi gözlerimi yaşarttı. Bu duruma alışamıyordum. Yalnız bir çocuk gelmemiş yemeği de kabul etmemişti. Hemen yanına gittim.
-Küçük bey siz neden gelmiyorsunuz?
-Gelemem ki.
-Ayıptır sorması neden?
-Az önce kavga ettik ve gelecek halim yok kusura bakmayın lütfen.
-Olur mu öyle şey, eğer sana kötü davranıyorlarsa bana söyleyebilirsin dinlerim.
-Niye sende mi çocuk bakım evine yollayacaksın?
-Hı? Daha önce öyle mi yaptılar?
-Bak bana güvenebilirsin tamam mı seni oraya götürmek istemem. Ama şimdilik her şeyi unutup benim yanımda oturursan çok mutlu olurum.
-Sana güveniyorum hyung.
-Hadi gel geç bile kaldık.

Gülerek benle beraber ateşin çevresine oturduğunda ona göz kırparak gitarımı çantasından çıkardım ve güzellerinden iki nota çalabildim. Gece yarısına girmiştik bu çocukların artık uyuması gerekirdi.
-Bana inanıp dinlediğiniz için teşekkür ederim, umarım bir daha karşılaşabiliriz. Görüşmek üzere iyi geceler hepinize. Sırtıma gitar çantamı takıp arabaya doğru ilerlerken gitar çalarken yanımda durması için çağırdığım tahminimce 13 yaşlarında ki çocuk geldi.

-Hyung bekler misin?
-Oh, tabii ki! Bir sorun mu var?
-Hyung bunu sana vermek istiyorum güzel ve temiz değil ama bir daha görüşemeyiz belki bunu alır mısın lütfen.
-Uh, senin ismin neydi küçük, bu aşırı güzel çünkü.
-Jeong-hui, adım Jeong-Hui.
-Jeong hmm çok güzel bir ismin var hem benim ismime de benziyor ha ne dersin?
-Evet hyung sanırım ilk şanslı olduğum konu bu.
-Neyse Hui artık uyumalısın senin için tekrar geleceğim. İstediğin bir şey var mı?
-Sen gelsen yeter hyung.

Yanaklarını bol bol öpüp geri yolladım. Ağlamamak için zor tutmuştum kendimi şimdi ise gözlerimden iri iri taneler düşüyor engel olamıyordum.

Arabama binip bir günü daha bitirmiş olmanın sevinci ile evime dönmüştüm. Anlıyordum onları zamanında ben de az kalmadım sonuçta.

𝐍𝐚𝐬𝛊𝐥𝐝𝛊?

𝐊𝐞𝐧𝐝𝐢 𝐡𝐚𝐥𝐢𝐦𝐝𝐞 𝐲𝐚𝐳𝐚𝐜𝐚𝐠̆𝛊𝐦 𝐮𝐦𝐚𝐫𝛊𝐦 𝐛𝐮𝐫𝐚𝐥𝐚𝐫 𝐝𝐞𝐠̆𝐞𝐫𝐥𝐞𝐧𝐢𝐫𝐫𝐫.

𝐭𝐚𝐞𝐤𝐨𝐨𝐤 𝐢𝐥𝐞 𝐤𝐚𝐥𝛊𝛊𝐧 🐯🐰