"သားငယ္ေရေအာက္မွာသူငယ္ခ်င္းေတြေရာက္ေနၿပီးး"
ေဒၚမီေမမွာအေပၚထပ္ကေနအခုထိမဆင္းလာေသးတဲ့သားျဖစ္သူကေအာ္ေျပာရသည္။
"ခနေလးေမေမေရ"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔တက္သြားလိုက္မယ္အန္တီ"
"အင္းးသားတို႔"
အေပၚထပ္တက္သြားၿပီးအခန္းထဲဝင္သြားလိုက္တာနဲ႕ကုတင္ေပၚမွာအက်ီေတြတင္ကာတစ္ထည္ၿပီးတစ္ထည္ၾကည့္ေနတဲ့သူတို႔သူငယ္ခ်င္းလင္းေနငယ္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
"လင္းေန....အခုထိမၿပီးေသးဘူးလားကြာ"
"ၿပီးေတာ့မွာပါကြာ.....မင္းတို႔ကအခုမွတကၠသိုလ္စတက္မွာဆိုေတာ့ျပင္ေနလို႔ပါကြာ"
"ေအးးျပင္ျပင္"
ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကေတာ့လင္းေနငယ္။ငယ္ငယ္ကတည္းကေပါင္းလာတဲ့မင္းသီနဲ႕ဝဏၰဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ဒီေန႕ကလင္းေနတို႔ရဲ႕ပထမဆုံးတကၠသိုလ္တက္မဲ့ရက္ေလ...အဲ့ေၾကာင့္ျပင္ေနတာကိုဒီႏွစ္ေကာင္ကအလိုက္ကိုမသိဘူးး။
"မၿပီးေသးဘူးလားဟ"
"ၿပီးပါၿပီးဟာ...လာလာသြားမယ္"
"ေအးးး"
လင္းေနေမေမ့ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႕ဟိုႏွစ္ေကာင္ကိုေခၚၿပီးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။မင္းသီကေတာ့ေရာက္တာနဲ႕
"ေျပးရေအာင္...ေနာက္က်ေနၿပီးး"
"အ႐ူးရယ္...မေနာက္က်ပါဘူးဆို"
"လုပ္ပါ...ငါတစ္ခါေလာက္တကၠသိုလ္ဝင္းထဲမွာေျပးခ်င္တာ"
လင္းေန..မင္းသီေျပာတဲ့စကားလည္းၾကားေရာ
"ေအးးေျပးၾကည့္ရေအာင္ပထမဆုံးတကၠသိုလ္တက္တဲ့အမွတ္တရေပါ့"
"အင္းးးငါ..တစ္..ႏွစ္..သုံးစေရမယ္"
"ေအးးးး"
"တစ္.....ႏွစ္.....သုံးးးေျပးေတာ့"
"ဟားဟားးးးးးးးးး"
လင္းေနမင္းသီကိုစရင္းေျပးေနရင္းနဲ႕အေကြ႕တစ္ေနရာကေနထြက္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႕တိုက္မိသြားတယ္။
"ဘုန္းးးးးးးးေအာင္မေလးးး"
လင္းေနျပဳတ္က်ၿပီးထင္ၿပီးမ်က္လုံးကိုမွိတ္ထားသည္။လင္းေနမ်က္လုံးမွိတ္ထားရင္းခါးေပၚကအထိအေတြ႕ေၾကာင့္မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့အရင္ဆုံးေတြ႕လိုက္ရတာကလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ဖက္ျဖစ္ေနတယ္။လင္းေနဘယ္သူလဲသိခ်င္တာေၾကာင့္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့.....အရင္ဆုံးၾကားလိုက္ရတဲ့အသံကလင္းေနရဲ႕ရင္ခုန္သံျဖစ္ေနတယ္။
