"นี่เช้าแล้วหรอเนี่ย" หญิงสาวผมสีน้ำตาลฟูป่องพูดขึ้นด้วยความงัวเงีย
//แล้วที่นี่คือที่ไหน//เธอคิดในใจ
"นี่มันไม่ใช่ห้องของฉันนี่!!" เธอมองไปรอบๆและพูดอย่างตกใจ
ไม่นานก็มีเสียงประตูที่เปิดเข้ามาดังขึ้น
"ตื่นแล้วอย่างงั้นหรอ" เสียงของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เปิดประตูเข้ามาได้พูดขึ้น
"มะ มัลฟอย นี่นายจับตัวชั้นมาหรอ" หญิงสาวคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว
"ไม่รู้สิ แล้วนี่เธอมานอนห้องผู้ชายมันไม่ดีนะ เฮอร์ไมโอนี่" มัลฟอยพูดกวนๆ
"นายมันโรคจิต พาฉันออกไปจากที่นี่เดี่ยวนี้ แล้วก็ไม่ต้องมาเรียกชื่อชั้นด้วย" เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความโกรธ
"เรียกชั้นเดรโกสิ แล้วชั้นจะพาออกไปข้างนอก"
"ไม่มีทางหรอก" เฮอร์ไมโอนี่เชิดใส่เขา
"งั้นก็อยู่ที่นี่"
"ก็ได้ๆ ต่อไปนี้ฉันจะเรียกเดรโก"
"ดี งั้นเธอรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ฉันจะพาออกไปทานข้าว" เดรโกพูดพร้อมยื่นเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวให้เธอ
"แล้วนายจับตัวชั้นมาทำไม" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงสั่นๆ
"ถ้าถึงเวลา...เธอจะรู้เอง" เดรโกยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูเฮอร์ไมโอนี่
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เฮอร์ไมโอนี่ก็ใส่เสื้อผ้าที่เดรโกให้มา ซึ่งมันเป็นชุดเดรสสีดำและไม่มีอะไรประดับอยู่เลย
"ฉะ ชั้นดูเป็นยังไงบ้าง" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอายๆหลังจากที่เธอออกมาจากห้องน้ำ
"ทำไมอาบช้าจัง ชั้นรอตั้งนานนะรู้มั้ย" เดรโกตอบไม่ตรงคำถาม
"เรื่องของชั้น แล้วนายก็พาชั้นออกไปจากที่นี่ได้แล้ว"
"ทำไม จะรีบไปหาพอตเตอร์กับวิสลีย์งั้นหรอ"
"ถ้าใช่แล้วจะทำไม"
"ฝันไปเหอะ ชั้นไม่มีทางปล่อยเธอหลุดมือไปหรอก" "ทำไม จับชั้นมาทำไม..." เฮอร์ไมโอนี่สะอื้น
"ก็เพราะเธอเป็นของชั้นยังไงล่ะ แล้วรีบตามมาได้แล้ว"
"ชั้นไม่เคยเป็นของใคร แล้วชั้นก็จะไม่ไปไหนกับนายด้วย"
"ยัยบื้อเอ้ย ที่นี่มันเป็นโลกของมักเกิ้ล เธออยู่คนเดียวไม่ได้หรอก แล้วที่สำคัญไม้กายสิทธิ์ของเธอก็อยู่กับชั้นด้วย"
"นาย นายนี่มัน..." เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยหมัดลงบนหน้าเขาทันที
"โอ๊ย!" เดรโกร้องคราง และทรุดลงไปกับพื้น
เฮอร์ไมโอนี่จึงใช้จังหวะนี้รีบหนีไปทันที
แต่เดรโกเร็วกว่า เขารีบลุกขึ้นและไปรวบตัวเฮอร์ไมโอนี่ไว้
