"ปล่อยนะ ปล่อย" เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้อง และพยายามสลัดแขนเดรโกออกไป
"อุส่าห์ได้ตัวเธอมาแล้ว ใครจะโง่ยอมปล่อยเธอไปล่ะ" เดรโกพูด พลางคลายอ้อมแขนของเขาออกเบาๆ
"ตามชั้นมา และไม่ต้องกลัว ชั้นไม่ทำอะไรเธอหรอก" เดรโกพูดเสียงนุ่ม
"นายจะพาชั้นไปไหน"
"ไปที่ทำงานชั้น"
"นี่ชั้นไม่เคยคิดว่านายจะคบหาสมาคมกับมักเกิ้ลเลยนะ"
"ทำไม ชั้นมันดูไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ"
"คนอย่างนายเกลียดมักเกิ้ลจะตาย"
"แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้เกลียด...และเริ่มจะรักแล้วด้วย" เดรโกพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
//เริ่มที่จะรัก...หรอ?// เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ
"เอาล่ะ ถึงแล้ว" เดรโกพูดเสียงนุ่ม
"ที่นี่น่ะหรอ ที่ทำงานนาย" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นปนสายตาที่เป็นประกาย
"ใช่ เป็นบุญตาเธอเลยแหละ ที่ได้เห็น"
"แล้วเราจะไปไหนกันต่อ"
"ไปทานข้าว" เดรโกพูด พร้อมเดินไปเปิดประตูรถให้เฮอร์ไมโอนี่
"ไม่ต้องมาเกาะแขนชั้นเลยนะ" เฮอร์ไมโอนี่ตวาด เพราะเดรโกกำลังควงแขนเธอ
"ทำไมล่ะ ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหน" เดรโกพูดเสียงเจ้าเล่ห์
"เพราะคนอื่นเค้าจะคิดว่า..."
"ว่าอะไร"
"ว่าเราเป็นแฟนกันน่ะสิ" เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก และหน้าเธอก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆแล้ว
"ก็ดีน่ะสิ"
"นายจะบ้าหรอ ชั้นคิดกับนายแค่เพื่อน..."
คำที่เฮอร์ไมโอนี่พูดทำให้เดรโกต้องหยุดเดินทันที
"แค่เพื่อน..." เดรโกพูดปกติ แต่น้ำเสียงปนความเศร้านิดๆ
"ใช่ ชั้นเป็นได้แค่เพื่อนสินะ"
//ยัยบ้าเฮอร์ไมโอนี่ เธอพูดอะไรออกไป...//
เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้า และเดินตามเดรโกไป
---------------------------------
"ถึงแล้ว ห้องทำงานชั้น อยากทานอะไรก็สั่งเลขาของชั้นได้เลย"
"สวัสดีค่ะ ดิชั้นเลขาของคุณมัลฟอย มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยค่ะ" เลขาของเดรโกพูดทักทายเฮอร์ไมโอนี่
"สวัสดีจ้ะ ที่นี่พอจะมีร้านอาหารซักร้านมั้ยคะ" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่สิ่งที่เธอได้กลับมาคืิอใบหน้าที่เกรี้ยวกราดและสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาของเลขาคนนั้น
