İnsanlar içi boş bir çuval gibiyim duygularımın varlığını hissedemiyorum , dediklerinde bunu insanların ilgi için söylediğini düşünürdüm.
Ancak fark ettim ki bunlar o kişinin onun ellerinden tutulmaya ihtiyacı olduğunu gösteren yardım çığlıklarıymış içindeki boşluğu biraz sevgi vererek doldurmasına izin verseler devamının geleceğini bildiğinden söylüyormuş bunları . Onun birine ihtiyacı varmış ,
onun hissetmeye ihtiyacı varmış.
Bugünlerde ben de böyle hissediyorum.
Bir şeylerden bahsetmediğim zamanlarda kendimi iyi olduğuma inandırmaya çalışıyorum ve aslında iyi de hissediyorum ama bir anda kalbim freni yokmuşcasına çarpıyor ne sebebini anlayabiliyorum ne geçmesi için bir şeyler yapabiliyorum . Sadece soruyorum ? Neden neden böyle hissediyorum neden bu kısacık hayatımı bu şekilde sakinleştirmeden ipleri elime almadan geçiriyorum.Neden durmadan ağlamak istiyorum neden gözyaşlarımı tutuyorum . Bana öğretilen kalıptan neden çıkıyorum. Hiçbirinin cevabını bilmiyorum.
Bunca senedir aklımda tuttuğum ve gerçek olup olmadığından emin olamadığım bir anım var ve hala bahsetmedim kimseye çünkü senin de hatırlamandan korktum hep. Yanlışlıkla yaptığım bir telefon görüşmesi bu , ağlarken fark etmeden tuşladığım numaraydın ve özür dilemiştim . Belki bu hatırlamıyorsundur belki de benim gibi hatırlamamak için saklamışsındır o zaman dilimini .O konuşmada neyi duydun duymadın hiç bilemedim aklıma bir çok kez gelse bile öğrenmek istemedim.Çünkü o zamanki ben gerçekten kendimden nefret eden biriydim ve bunun açığa çıkacağını düşündüğüm her anda öfken deliye dönerdim.
Demiştim ya hiç değişmedim aynıyım gerçekten öyle şimdi de benliğimin açığa çıkmasından korkuyorum. Korkağın tekiyim anlayacağın.zaten öyle olmasam çıkar yüzüne söylerdim bunca şeyi bunları ama söylemeye bile cesaretim yoktu benim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sea //
Novela JuvenilHayatta en büyük dileğim gerçekten bir en yakın arkadaşa sahip olmaktı Ve dileğim gerçekten kabul oldu hatta daha fazlası da oldu.
