Short story

I want to know my real family!

Hallo, ik ben Naomi. Ik zit nu al sinds mijn eerste verjaardag in een weeshuis. Ik ben geboren en getogen in New York, maar ik zit in een weeshuis in Amsterdam. De oudste verzorgster - die ik al heel lang ken - vertelde me dat mijn ouders dood zijn. Ik vroeg waar ze begraven lagen, maar dat wist ze niet. Ik vraag me af of dat wel waar is, dat mijn ouders dood zijn. Ik heb zo een gevoel in mijn onderbuik dat dat geen waar is. Ik zou zo graag iets over hun weten.

'Naomi, niet dagdromen! Er komen straks mensen om iemand te adopteren', zegt Emelie, ze is mijn enige en beste vriendin. Ik knik en loop met haar mee naar de hal. Iedereen staat er al, ook de grootste bitch en haar volgertjes. De bitch heet Claire en haar volgertjes heten Emma, Bieke en Febe. Ze willen alleen maar zorgen dat ik niet geadopteerd wordt, dat hebben ze me al twee keer gelapt. Toen werden Brooklyn en April geadopteerd, ze waren ook goeie vrienden van me maar ik hoor of zie ze nooit meer. Ik zie dat Claire en haar groepje zich al hebben opgemaakt om zelf geadopteerd te worden, maar ik hoop het niet. De nieuwe mensen komen aan, ze zien er erg jong uit en heel erg knap. Zijn ze wel meerderjarig? Onze hoofdverzorger stapt naar voren en praat even met het koppel. Ik denk toch dat het een koppel is. Ze zien er ook zeer vriendelijk uit. Na het gesprek komt het koppel naar voren om met ons kennis te maken. Ik heb zo het gevoel dat ze mijn kant uitkomen totdat Claire naar hun stapt en zich voorstelt. Nadat ze klaar is komen ze mijn kant uit en ik stel me voor, maar ik stotter een beetje, dus het is al zeker voor me: ik word zeker niet geadopteerd!

Als iedereen zich heeft voorgesteld praat het koppel nog even met elkaar en stellen zich dan ook voor:'Hallo, ik ben Edward en dit is Bella. Wij hebben iemand gekozen, namelijk Naomi'. Ik sta versteld, hebben ze mij nu echt gekozen? Ik stap naar voren. Ik kan het niet laten om Claire en haar volgertjes nog een blik te gunnen. Ze kijken me erg argwanend terug. 'Hallo', zeg ik niet wetend wat ik anders moet zeggen. 'Neem maar je koffer, want we vertrekken morgen naar Amerika!', zegt Bella. Ik kijk haar raar aan. Zijn zij Amerikaans? Komen zij nu echt hierheen om iemand te adopteren? Ik ben wen erg blij dat ik naar Amerika, eigenlijk ben ik nog nooit buiten Nederland geweest. Misschien kunnen Edward en Bella me helpen om mijn echte familie te zoeken. Ik loop snel naar boven, naar mijn kamer. Ik hoor dat iemand me volgt, misschien Bella of Emily. Ik loop mijn kamer in die ik deel met Emily en Febe, ik neem mijn koffer en prop er al mijn kleren in. Bella komt naast me staan en probeert al mijn kleren op te plooien, maar ik zeg:'Dat hoeft niet, ik doe dat later wel!'. Ze knikt en gooit de rest van mijn kleren naar me. We zijn al vlug klaar, want ik heb niet zoveel kledij.

Edward komt binnen en zegt:'Alles is klaar. Je kunt direct mee met ons!'. Ik knik en probeer me zo rustig mogelijk te houden, maar binnenin ben ik super blij dat ik bijna weg ben van deze rotplek! Edward neemt mijn koffer en loopt naar beneden. Bella en ik volgen hem. Als we beneden komen geef ik nog een knuffel aan Emily. Ze begint bijna te wenen. Als we de deur uit zijn, zwaai ik nog even naar Emily. Ze zwaait terug. Ik stap in de auto en we rijden direct naar het vliegveld. Ik dacht dat we hier tot morgen zouden blijven? Blijkbaar niet dus! 'We nemen nu het vliegtuig, want ik dacht dat het papierwerk langer ging duren!', legt Edward uit. We zijn bij het vliegveld aangekomen en ik ben toch wel een beetje zenuwachtig, want ik heb nog nooit op een vliegtuig gezeten. Ik denk dat Bella moet voelen dat ik zenuwachtig ben, want ze zegt:'Maak je maar geen zorgen, wij zorgen wel voor je'. Als we uit de auto komen, mogen we direct in het vliegtuig plaatsnemen. Bella en ik gaan op onze plaatsen tegenover elkaar zitten, Edward moet nog iets gaan regelen met de piloot. Eigenlijk is het nog een klein vliegtuigje! Volgens mij is het een privévliegtuig! 'Bella?', vraag ik. 'Ja?'. 'Is dit jullie vliegtuig? Want het is toch te klein om een passagiersvliegtuig te zijn.', vraag ik. Ze knikt en zegt:'Ja, dit is ons vliegtuig, maar we gaan niet neerstorten hoor, want de piloot is erg ervaren en heeft al meerdere keren zo'n grote afstanden gevlogen'.

Na een tijdje komt Edward terug en zegt dat we gaan vertrekken. Hij gaat naast Bella zitten en zegt tegen me:'Slaap maar een beetje want het is een lange vlucht'. Ik ga goed liggen en val al snel in slaap. Ik word wakker gemaakt door Edward die zegt dat we gaan landen. Heb ik zo lang geslapen? Ik kijk om me heen en ga rechtzitten. We stappen uit het vliegtuig en daar staat een groep mensen. Een man en vrouw van rond de dertig jaar komen naar ons toe. Ik kijk eens goed, ik herken hun van ergens, maar ik weet niet van waar. Ik denk eens terug aan mijn herinneringen van mijn ouders. De vrouw lijkt volgens mij exact op mijn moeder. Misschien is deze vrouw wel familie van mijn moeder. Had ik niet een foto van mijn ouders? Ik neem mijn koffer en zoek achter die foto. Al snel vind ik hem, want ik steek hem altijd in een bijzakje. Ik hou de foto voor me en ik vergelijk ze met de vrouw die me nu raar aankijkt. Ze lijkt er sprekend op, maar mijn foto is van 15 jaar geleden! Ik loop naar de vrouw toe en vraag haar terwijl ik de foto toon:'Kent u deze vrouw? Ze is mijn moeder!'. Ze kijkt me verbaast aan en zegt:'Naomi, ben jij dat?'. Ik knik. 'Eigenlijk ben ik de vrouw die daarop staat!'. Ik kijk haar raar aan, dus zij is mijn moeder? Want ze herkende me! Ik ben zo blij dat ik mijn ouders heb teruggevonden! Edward en Bella kijken blij naar ons als we knuffelen. 'Maar hoe komt het dat je nog zo jong bent?', vraag ik. 'Ik ga je dat hier niet uitleggen, laten we naar huis gaan?'. Iedereen knikt en ik moet in de auto met Alice en Jasper. Ze nemen me mee naar een zwarte BMW. In de auto praten we veel. Alice is zeer lief en bezorgt. Maar Jasper is heel afstandelijk, alsof ik slecht ruik. Misschien is dat wel zo, maar ik geef daar niets om. Ik ben wel verbaast over hoe snel ze rijden! Ik word zelf een beetje misselijk.

Als we aankomen, staat mijn koffer al binnen. Het huis waar ze in wonen is echt groot en zo open. Als ik binnenkom zit iedereen in de woonkamer televisie te kijken. Er is ook een klein meisje bij. Ik denk weer aan het moment waarop ik bijna moest overgeven in de auto, waarom rijden ze zo snel? Edward begint te grinniken en iedereen kijkt hem raar aan, inclusief ik. Zijn mond beweegt alsof hij de anderen iets zegt, maar het is veel te stil voor mij om te verstaan wat hij zei. Hoe kan hij zo stil praten? En waarom grinnikte hij? Alice leidt me naar mijn kamer. De kamer is erg groot, met een muur die helemaal uit glas is. Gelukkig is mijn bed aan de andere kant van de kamer. Ze toont mij ook mijn inloopkast en mijn eigen badkamer! Als ik de inloopkast inloop, zie ik dat  hij al vol hangt met kleren. Ik kijk er even in en zie dat de kledij redelijk mooi is en vooral heel erg duur! Er wordt op de deur geklopt en ik loop terug naar mijn kamer en open de deur. Het is Esmé. 'We moeten het even over je ouders hebben!', zegt ze. Ik knik en ze loopt in mijn kamer. 'Waarom zie je er nog precies hetzelfde uit als 15 jaar geleden?', vraag ik om de gevormde stilte te breken. 'Weet je wat een vampier is?', vraagt ze erg voorzichtig. Ik knik als teken dat ik het weet en ze gaat verder:' Ik ben er eentje samen met mijn familie. Dus daarom zie ik er nog steeds hetzelfde uit als 15 jaar geleden'. Ik kijk haar verbaast aan, meent ze dat nu? Ik loop naar haar toe en geef haar een knuffel. Ze schrikt eerst maar dan knuffelt ze me terug. Als ik haar loslaat, loop ik naar Carlisle en geef hem ook een knuffel. Eindelijk heb ik mijn ouders gevonden en ik ben daar super blij om. En als ik 18 word, ga ik vragen als ik ook mag worden verandert. Opeens begint Edward te grinniken. Ik kijk hem vragend aan en hij legt uit: 'Ik kan nu eenmaal gedachten lezen'. Ik glimlach naar hem. Ik ben ook heel erg blij met de rest van mijn nieuwe familie, ze zijn allemaal zo aardig voor me.