~We can't escape the past~JB Fanfiction greek.

Η Απαγωγή ΠΑΡΤ 4

ΜΕΡΙΆ ΆΛΙΣΟΝ:

Από εκείνη την ώρα και μετά δεν ξαναείδα κανένα από τα αγόρια, ούτε τους έψαξα, ήρθα για να περάσω καλά και όχι για να κατασκοπεύσω κανέναν.
Η ώρα είχε πάει 4 το πρωί και έτσι αποφάσισα να φύγω,η Καρολάιν δεν ήθελε να φύγει ακόμα και έτσι θα  έφευγα με τα πόδια, δεν είχα καμία άλλη επιλογή μιας και δεν πρόκειτε να έβρησκα ταξί τέτοια ώρα. Πάλι καλά που το σπίτι μου είναι σχετικά  κοντά αλλιώς δεν ξέρω και εγώ πως θα έφευγα. Η γειτονιά δεν είναι και η καλύτερη, αλλά είμαστε στο Λ.Α ακόμα και στις καλύτερες γειτονιές γίνονται διάφορα.
Έκανα λίγα λεπτά μέχρι να βγώ από το εσωτερικό του μαγαζιού λόγο του αυξημένου κόσμου που υπήρχε σε αυτό.

  Μόλις κατάφερα να βγώ πήρα το δρόμο για το σπίτι μου.
Όλη η διαδρομή ήταν σκοτεινή και τρομαχτικά ήσυχη. Το όλο περιβάλλον σου έδεινε την εντύπωση πως πρωταγωνιστείς σε ταινία τρόμου και απο στιγμή σε στιγμή θα πεταχτεί μπροστά σου ο δολοφόνος.Αγνόησα αυτό το συναίσθημα και συνέχισα με γρήγορα βήματα την διαδρομή μου.
Μετά από λίγο άκουσα βήματα από πίσω και ομολογώ να πώ πως είχα κατατρομάξει και συνέχισα να προχωράω ακόμα πιο γρήγορα από πρίν.
  Άκουγα τα βήματα όλο και πιο κοντά μου. Πρίν προλάβω να γυρίσω για να δώ ποιος είναι ένα υγρό πανί τοποθετήθηκε στο μύτη μου και όλα άρχισαν να θολώνουν.......

* * * * * *

Με δυσκολία κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου...
Βρισκόμουν μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο δεμένη σε μία καρέκλα. Τι στο διάολο γίνεται;!

Προσπαθούσα να λυθώ,όμως τίποτα! Ύστερα από λίγη ώρα άνοιξε η πόρτα του δωματίου και μέσα μπήκε ένας ψυλός, γεροδεμένος άντρας και με πλησίασε. Ήταν μελαχρινός, είχε πολλά τατουάζ στα χέρια του και στο λαιμό του και άγρια χαρακτηριστικά, φαινόταν αρκετά μεγάλος σε ηλικία.
"Βρε βρε, τι έχουμε εδώ; Η μικρή Άλισον. Τελικά δεν πέθανες τότε εε; Σε πρόλαβε ο πατερούλης σου ο Μπλέικ, δεν πειράζει κάτι θα κάνουμε με αυτό." μου είπε και ένα σαρκαστικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του...
Α: "όχι, με έχετε μπερδέψει...το επίθετο του πατέρα μου είναι Κλάρκσον, όχι Μπλέικ", του απάντησα και αυτός άρχισε να γελάει με την απάντηση μου.
"Μην είσαι τόσο σίγουρη", μου απάντησε και μου έκλεισε το μάτι.
Α: "Τι εννοείς;", είχα τόσο περιέργεια γιά την απάντηση του.
"Θα μάθεις σύντομα", μου απάντησε και καθώς αποχωρούσε απο το δωμάτιο άκούστηκε ένας πυροβολισμός και αυτός έπεσε κάτω βγάζοντας ένα βογκητό πόνου.
"Στο εχω ξαναπεί Μπέν, μην προσπαθείς να τα βάλεις μαζί μου", ακούστηκε μια γνώριμη φωνή απο πίσω και γύρισα να δω ποιός ήταν. Αυτό που αντίκρυσα με σόκαρε...τι δουλεία έχει ο Τζέισον εδώ;
Μπέν: "Τι στο..." είπε, φανερά ξαφνιασμένος.."πως με βρήκες ΜακΚάν; " συνέχισε.
Τζ: "Δεν ήταν και τόσο δύσκολο,βλέπεις τα τσιράκια σου δεν είναι και τόσο σκληρά όσο μας έλεγες" του απάντησε και τον ξαναπυροβόλησε. Ο Μπέν έβγαλε ένα ουρλιαχτό απο τον πόνο και κράτησε το χέρι του. Ο Τζέισον με πλησίασε και με έλυσε.  Με έπιασε απο το χέρι και αρχίσαμε να τρέχουμε προς την έξοδο.
Α: "Ο.. ο Μπέν;" τον ρώτησα λαχανιασμένη όταν βγήκαμε απο εκεί μέσα.
Τζ: "Είναι ζωντανός...μπές στο άμαξι γρήγορα" μου απάντησε απότομα και έκανα ότι μου είπε. Στο δρόμο επικρατούσε απόλυτη ησυχία μέχρι που αποφάσισα να μιλήσω.
Α: "Μπορείς να μου εξηγήσεις τι στο διάολο έγινε μόλις τώρα; " τον ρώτησα ενώ ακόμα δεν είχα ξεπεράσει το όλο σοκ.
Τζ: "Σε απήγαγαν" μου απάντησε χαλαρά
Α: "Αα και το λες τόσο χαλαρά; Ίσως να με σκότωσε ή και να με βιάζε και δεν ξέρω τι άλλο! Και το λές τόσο χαλαρά;! Μπορείς να μου εξηγήσεις απο πο6 με ξέρει;Και τι βλακείες έλεγε πως δεν πέθανα τότε...πότε;" του είπα χωρίς να πάρω ανάσα. Όμως όταν δεν έπερνα απάντηση άρχισα να νευριάζω πολύ...σοβαρα τώρα Τζέισον;
Α: "Απάντα μου! " του φώναξα τόσο δυνατά που δεν το είχα υπολογίσει. Είχα νευριάσει τόσο πολύ που δεν μου απαντούσε, που ήταν το τελευταίο που με ένοιαζε.
Τζ: "Σταμάτα να φωνάζεις. Θα μάθεις σε λίγο, δεν είμαι εγώ αυτός που θα σου απαντήσει. Και ξέρεις ένα ευχαριστώ δεν βλάπτει, μόλις σου έσωσα την ζωή ξέρεις" γύρισε με κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά κοίταξε πάλι τον δρόμο. Είχε δίκιο μόλις με έσωσε και εγώ του φωνάζω.
Α: "Ευχαριστώ..." του είπα σιγά κοιτόντας έξω από το παράθυρο νιώθοντας το βλέμα του πάνω μου. Από εκείνη την ώρα δεν ξαναμίλησε κανείς από τους δυο μας.

Φτάσαμε σε ένα τεράστιο σπίτι με πολύ μεγάλο κήπο, κατεβήκαμε και προχωρίσαμε προς την είοδο του σπιτιού.
Ο Τζέισον πάτησε το κουδούνι και περιμέναμε μέχρι να μας ανοίξουν, μόλις άνοιξε η πόρτα μπήκαμε μέσα και κατευθυνθήκαμε στο βάθος του σπιτιού που είχε ένα διάδρομο διακοσμημένα με διάφορους πίνακες, ο οποίος κατέληγε σε μια πορτα.
Λ: "Περίμενε εδώ", μου είπε και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Περίμενα για λίγα λεπτά μέχρι που τον είδα να με πλησιάζει. Μου έγνεψε με το κεφάλι του να μπώ μέσα και έφυγε. Έκανα ότι μου είπε. Μπήκα μέσα.
Εκεί υπήρχε ένα γραφείο και δύο μαύρες πολυθρόνες. Προχώρισα πιο μέσα μέχρι που άκουσα μια βαριά φωνή να λέει το όνομα μου........

Να και το παρτ 4, ελπιζω να σας αρεσει ♥