სათითაოდ ადამიანებს რომ დაკვირდე მართლაც პატარა მოთხრობები არიან როგორც გოდერძი იტყოდა.სხვადასხვა ჟანრის მაგარმ ამავედროულად საინტერესო პერსონაჟებით.ამჟამად მეტროში ვარ ბევრ მოთხრობებთან ერთად და მაინც ყველა როგორი ინდივიდუალურია,განსხვავებული.ჩემს გვერძე გოგონა იჯდა დღიურში თავისთვის რაღაცას ბღაჭნიდა შეიძლება ესე ეთქვა მას მაგრამ მის ნახატს ვერ ან არ დარქმევდი ნაჯღაპნს,მთელი მისი ემოცია იმ ნახატშია.ეტყობოდა ბევრ რამეს გრძნობდა მის ხატვაში.მის ფლეილისტსაც კი დავაკვირდი და ამ ადამიანის შინაგანი სამყარო ხუთ წამში გავიცანი......
და მაინც რა არის მეტრო არა?
ჩემს წინ წყვილი იდგა ერთმანეთს ეხუტებოდნენ შეეიძლება მატ ერთმანეთი მოსწონდათ მაგრამ ამას მე ვერ ვგრძნობდი.ესე სადღაც თექვსმეტი ჩვიდმეტი წლისები იქნებოდნენ,მათ ასაკში უკვე სიყვარული არ იციან ეს უბრალოთ ჰობია რომ არ მოიწყინონ.
