Japonya Ve Hayat *Countryhumans*

Bölüm 2:"Yardım Almalısın! "

O gün bugündü.Okul terasından atlayacağım gün. Ama fazla risk alıyorum şu an. Amerika gerçek yüzümü öğrenecek! Yalnız ölürsem hiçbir şeyin önemi kalmayacak. Her zaman olduğu gibi okul için hazırlanıp çıktım. Sonunda bu acı bitiyor. Bu sefer derslere hiç odaklanmadım.
 
Öğle vaktinde
Terasa geldiğimde ayakkabılarımı çıkarırken atlamak üzere olan bir ülke(?) gördüm. Kanada'ya benziyordu. Kanada'da olabilir
Vee Kanadaymış. Acaba neden burada? Daha fazla vakit kaybetmeden Kanadayı durdurdum.
Kanada'ya neden burada olduğunu sordum.
Kanada cevap vermedi.Ve ortadan kayboldu. Kessinlikle abisinin yanına gitti.
Sonunda intihar etmenin yolunda hiç kimse yoktu.
Ayakkabılarımı çıkardım, Ceketimi çıkarıp belime bağladım, intihar mektubunu ayakkabılarım arasına koydum. Daha sonra kendimi terastan attım.
En son Amerika'nın sesini duydum. Niye beni önemsesin ki? Daha mutlu olması gerekiyordu. Yoksa kafamdaki sesler bana yalan mı söyledi?

Kendime geldiğimde bir hastane odasındaydım. Demek ki ölmemişim!
...
Uzun süren bir sessizlikten sonra içeriye Amerika ve Babam girdi.
...
Benim babam ölmüştü!
Neden burada?
Yoksa yine mi ilaçlarımı almadım?
...
Yine sessizdi oda
. . .
Bu sessizliği Amerika bozdu

Amerika:Japonya neden kendini öldürmek istedin?
Cevap vermedim
Doğrusu cevap veremedim

Amerika:Japonya?

Japonya:Başka bir konudan konuşalım
Japonya:Birincisi babam niye burada?
Amerika:Japonya, sen ilaçlarını aldın
mı?
Japonya:Almamış olabilirim.
Bu küçük konuşmadan sonra Amerika odadan çıktı. Daha sonra doktorlar geldi. Benim 6 gün akıl hastanesinde kalmam gerektiğini söylediler.
...
O 6 gün sonra eve gidebildim.Şimdi benim gerçekten kim olduğum ortaya çıktı. Neden böyle aptal bir şey yaptım ki? En başta kafamdaki sesleri dinlememeliydim.
Ama olan oldu
Daha fazla bunları düşünmeden yeni projeme başladım. Bu makine ile  ölmüş ülkelerin olduğu boyuta girebilirdik. Hem annemi daha iyi tanıyabilecektim. Onun için bu projeye başladım
Ama projem Almanya ve diğerlerinin çok hoşuna gitmeyecek.
Makine üzerinde saatlerce çalıştım
Hatta günlerce olabilir. Sonunda makine çalışıyordu.
Bir not bırakarak kapıdan o boyuta girdim. Ve girer girmez herkes bana yabancı gibi bakıyordu

Japonya:Merhaba-

Faşist İtalya:Japon İmparatorluğu! Kızın gelmiş.
Japon İmparatorluğu:Bu imkansız. Eğer ölmediyse gelemez. Öldüyse olabilir. Ama en son baktığımda hayattaydı kızım.
Faşist İtalya:Ama burada

Ben seslerini duyamadığımı fark ettim
Dünya'ya tamir etmek için geri gittim.
Saatler sonra tamir etmiştim. Üstüme yeni aldığım elbiseyi giyidim. Ve tekrar kapıdan o boyuta girdim.

Faşist İtalya:Japonya geri gelmiş! 

Daha bir kelime bile edemeden arkamdaki kapı kapandı. Paniklemeye başladım. O kapı tekrar açılana kadar buradayım.

Japon İmparatorluğu:Japonya! Buraya nasıl geldin?
Japonya:Kendi yaptığım bir kapıyla?
Faşist İtalya:Ben demiştim
Japon İmparatorluğu:Sen sus İtalya
Faşist İtalya:Hayır
Japon İmparatorluğu:Şu an senle ilgilenmem
Japon İmparatorluğu:Neyse Japonya sana bir oda ayarlamıştım. Şimdi ODANA!
Japonya:Tamam
Odama gittiğimde bir şey farkettim
Odam annemin odasına yakındı. Aslında bu çok hoşuma gitti.
Odaya girince direkt yatağa girdim, ordaki raflardan manga alıp okumaya başladım
Daha sonrada uyuyakalmışım
Ben kendim her zaman kalktığım saatte uyandım.
Biraz garip hissediyordum çünkü ölmüş devletleri aynı boyuttaydım. Düşünürken Dünyadakilerin beni arayacağını biliyorum. Ona kafamı takmayıp üstümü değiştirdim.

Japon İmparatorluğu:Günaydın Japonya! Kahvaltı yaptın mı?
Japonya:Evet
Doğru değildi. Ben kahvaltı yine yapmadım.

Daha sonra biraz annemle vakit geçiyordum ki-
Herkes ya torunu ya da çocuğunun nasıl olduğunu sordu
Onlara sonra cevap vereceğimi söyledim

-----------------------------------------------------------
Diğer bölümden uzun ama yinede kısa oldu. Eğer olmasını istediğiniz bir şey varsada yorumlara yazabilirsiniz!

Birdaha görüşmek üzere!