𝚂𝚒𝚕𝚎𝚗𝚝🥀 || Jjk [Short✔️]

2

මගෙ දිහා බලලා එයත් අහිංසක හිනාවක් දාලා ආයෙත් ඉස්සරහා හැරුනා..
මට අහන්න කොච්චර ප්‍රශ්න තිබුනත් ඒ එකක්වත් අහන්න හිතෙන්නෑ.. එයා දිහාම බලන්න ඉන්න හිතෙනවා..

"ඔයා තනියමද ඉන්නෙ.. ස්කෝලෙ යනවද.."

ආයෙ අත අරගෙන ලියන්න ගත්තා.. ඒකෙ ඉඩත් නෑ ලියලා ලියලා..

"නැහැ.. මගෙ ඔම්මා ඉන්නවා.. යුනී යනවා.. ෆස්ට් ඉයර්.. ඔයා?"

ආ යුනී යනවා ඒ කියන්නෙ..

"මාත් යුනි යනවා.. ලාස්ට් ඉයර්.. මට මගේ කවුරුත් නැහැ... මං හදාගත්තු ආනාතයෙක්.. "

මං එහෙම කියලා බිම බලාගත්තෙ නිකන්ම උනපු කදුලු හංගගෙන... එතකොටම එයා මගෙ උරහිසට අත තියලා ඔලුව වනලා දුක් වෙන්න එපා කියලා වගේ එකක් කිව්වා.. කියලා මගෙ ඔලුව අත ගෑවා.. මං එහෙම්ම ඔලුව නමාගෙන එයාගෙ මූණ දිහා බැලුවා... එයා එතකොටම අත ගත්තා.. අපරාදෙ...

"මට යුනී එක හම්බුනේ scholarship එකකින්.. මොකද.. අපි ගොඩක් දුප්පත්..."

අත දික් කරලා එයා ආයෙත් හිනාඋනා.. මටත් කවුරුත් නැති හැගීම දැනෙන්නෙ අසරණ කමක් වගේ.. ජිමින්ගෙ පවුලෙ අය මට ලොකු හයියක් උනා.. ජිමින් ඔම්මා මටත් දැන් ඔම්මා වගේ.. මට නන් යුනී එක හම්බුනෙත් ජිමිනා හින්දා.. මට ඒව කියන්නැතුව අහන්න හිතුනේ එයා කොහෙද ඉන්නෙ කියලා..

"ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ.. "

එයාගෙ මූණ වෙනස් උනේ හරියට වැස්සක් වහින්න එන අහසක් වගෙ.. බය වෙලා වගේ මගෙ දිහා බලලා හැරිලා ගියේ සොහොන ලගට...

ආයිශ්.. මං වැරැද්දක්ද ඇහුවේ..

මාත් එතෙන්ට ගියා..

"ඔ.. ඔයාට කියන්න බැරිනම් කමක්නෑ.. ඔයා..... යනවද ඔය.."

ඔලුව නමලා එයා ඒකට ඔව් කියලා කිව්වම මට ලොකු දුකක් ආවා..
බෑග් එක කරේ දාගෙන මගෙ පැත්ත හැරිලා ඇස් දිහා එක එල්ලෙ බලන් හිටියෙ මට තේරුම තේරෙන්නැති බැල්මකින්..

අනිත් පැත්ත හැරිලා අඩි දෙකක් ගිහින් ආයෙ හැරිලා මං ලගට ඇවිත් අතේ තිබ්බ කොලයක් මට දීලා එදා රෑ වගේම හැරෙන්නෙවත් නැතුව දුවලා ගියා..